Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Μωρε λες? Να αξίζει τελικά να προσπερνάμε καμιά φορά τον εαυτό μας προκειμένου να ζήσουμε κάτι δυνατό?
Να υποχωρούμε να μαζευόμαστε λίγο για να έχουμε μετά να θυμόμασστε εμπειρίες?Να μαζεύουμε στιγμές?

Γιτί τελικά τι είναι η "ζωή" μερικές στιγμές ευτυχίας και μερικές στιγμές δυστυχίαςκαι πόνου με περιτύλιγμα μερικές στιγμές ρουτίνας-πλήξης και ανίας.

Δεν ξέρω τι είανι σημαντικό τελικά και τι όχι.Ανάλογα με τη φάση που ζεις φαντάζομαι εξαρτάται και η σημαντικότητα των πραγμάτων.Πάλι σκέψεις ανάκατες βασανίζουν το μυαλό μου .Και οι λέξεις απλά χορεύουν μπροστά μου χωρίς ουσία,χωρίς νόημα...




τώρα τελευταία εχω αρχίσει και διαβάζω παλιά μου ημερολόγια και σκέφτομαι παλιές ιστορίες.Αυτό είναι από το ημερολόγιο του 2000 δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς γεγονός αναφέρεται γιατί πάντα γράφω λίγο περίεργα αλλά κάπου πάει το μυαλό μου (οχι βέβαια οτι εχει και καμια ιδιαίτερη σγμασία)απλά οι απορίες μου και οι σκέψεις μου οι τότε είναι πολύ κοντά στις απορίες του τώρα.

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν και ποτέ δεν κατάφερα να κρατήσω ημερολόγιο ( γραπτό) γιατι το άλλο στον εγκέφαλο θέλεις δεν θέλεις καταγράφει....τελικά είναι καλά να μπορείς να ανατρέξεις στο παρελθόν και διαβάζοντας διαπιστώνεις πολλές φορες οτι αυτά που τότε σε στεναχωρούσαν ήταν τόσο μα τόσο ασήμαντα...

Καλή σου μέρα

Σκορπινα είπε...

Κάρμα μου, δεν ήξερα ότι κρατάς ημερολόγιο...
Είναι απίστευτο...
Πολύ όμορφο όταν ανατρέχεις σε ημερομηνιές παλιότερες και ξαναζείς γεγονότα του παρελθόντος...

Γιαυτό δικαρίνω μια επιθυμία να μείνεις και λίγο μέσα!!Επιτέλους!!!
χαχα!
Καλή αναδρομή λοιπόν...

Φιλια!

taxitzou είπε...

καλησπέρα κι από μένα... ή μάλλον καλημέρα...

ποτέ δεν κράτησα ημερολόγιο. Το θεωρούσα πάντοτε πολύ κοριτσίστικο. Άσε που δεν ήθελα με τίποτα να το βρει κάποιος, κάπου, κάποτε... Πλέον καμιά φορά το ψιλομετανιώνω, αλλά μετά μου περνάει. Μια δυό φορές έχω κρατήσει κάτι ψιλοσημειώσεις, αλλά πάντα το έκανα στα ισπανικά ή τα γαλλικά για να μην καταλάβει κανείς (λες και είμαι η μόνη που ξέρω αυτές τις γλώσσες) τι γράφω. Κόμπλεξ;;; Ποιός ξέρει;;;

φιλιά και καλή κυριακή

fevis είπε...

Τις απαντήσεις συνήθως τις έχει η ίδια η ζωή... Νομίζω πως ζώντας καταστάσεις και πράγματα και δοκιμάζοντας τον ευατό σου και τους άλλους, με τον καιρό ανακαλύπτεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και λύνονται πολλές απορίες σου...Το μυστικό είναι να τολμάς, έτσι πιστεύω.. Να μην επαναπαύεσαι, να ρισκάρεις,και όταν πληγώνεσαι να σηκώνεσαι και να προχωράς...The best is always yet to come...

Ανώνυμος είπε...

Είναι ωραίο να τσαλακώνεσαι στα λάθη σου και να πονάς κι ακόμα ωραιότερο είναι να τα ξανακάνεις. Οχι δεν είμαι υπέρ του μαζοχισμού, αλλά να, είναι κάποιες φορές που νιώθεις τόσο δυνατά για κάτι, για κάποιον, που αξίζει ακόμα και να πονάς γι αυτές τις μικρές στιγμές ευτυχίας. Γιατί τι είναι η ζωή; Ναι αυτές οι μικρές μας στιγμές.

Σε φιλώ

fish eye είπε...

τελικα;το εζησες;αξιζε;

Dr_MAD είπε...

Αυτά τα ερωτήματα μας ταλανίζουν μια ζωή. Η διαπίστωση ότι αρχίζουν να βρίσκουν απάντηση μέσα μας, σημαίνει ότι χάνουμε σιγά σιγά τη μεταλλακτική μας ικανότητα και ότι έχουμε αφομοιώσει κώδικες. Δε λέω ότι είναι κακό να έχουμε "τυποποιημενες" αντιδράσεις, αλλά σίγουρα είναι πιο ενδιαφέρον να ξέρουμε ότι ταξιδεύουμε ακόμα και ότι δεν έχουμε φτάσει. Γι'αυτό μην ανησυχείς. Καλημέρες ;-)

Negma είπε...

Το μυστικό είναι να τολμάς, έτσι πιστεύω.. Να μην επαναπαύεσαι, να ρισκάρεις,και όταν πληγώνεσαι να σηκώνεσαι και να προχωράς...The best is always yet to come...

ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ!!!!!!!!!!!

Όποιος το εφαρμόζει, θεωρώ ότι δεν βγαίνει ποτέ χαμένος. Ίσως "βγαίνει" με περισσότερες απώλειες από άλλους, αλλά παράλληλα με εξαιρετικά σημαντικά κέρδη.

Φιλιά και καλημέρες Αρτού μου!!!