Τετάρτη 8 Αυγούστου 2007

"Η φασαρία που εκπέμπει η ησυχία"

Καθισμένη στη καρέκλα του γραφειου μόλις κατάλαβα οτι εδώ και μία ώρα χαζεύω έξω στο παράθυρο χωρίς να ξέρω που κοιτάω και κυρίως τι.

Είναι κάτι τέετοιες μέρες ησυχίας που στο βάθος σε εκνευρίζει η φασαρία τους.
Δίπλα μου κάθεται ήσυχα ήσυχα και υπομονετικά μια "ντουζίνα" χαρτιά ξέρει βλέπει οτι μέχρι το σεπτέμβριο δεν πρόκειτε να ασχοληθώ μαζί της.

Κόσμος μπαίνει κόσμος βγαίνει, δεν έχω κουράγιο να παρακολουθήσω όλη αυτή τη τραγωδία που γίνεται μπροστά στα μάτια μου.
Νιώθω εξουθενωμένη-κουρασμένη-ταλαιπωρημένη-απορημένη νιώθω πολλά που δεν μπορω να τα ρξηγήσω.

Τώρα η διάθεση μου ταιριάζει πολύ με το καιρό "ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ" κάπου έχω μπερδευτεί αλλά δεν ξέρω που.Κάτι με χαλάει αλλά δεν ξέρω τι.
Θέλω να βγώ αλλά δεν αντέχω αν δωκανέναν.Δεν μπορώ να μείνω και μέσα δεν αντέχω τον εαυτ΄'ο μου.

ΤΡΑΓΙΚΟ όλα πάνε ανεξήγητα στραβά και εγώ δεν μπορώ να επηρεάσω καθόλου τη πορεία των πραγμάτων.Η πιο δύσκολη μάχη όλων των εποχών (τι να μας πει τώρα ο Λεωνίδας) είναι αυτή που γίνεται μέσα σου αυτή που κάνεις εσύ με τον εαυτό σου.Με το εγώ σου η σύγκρουση , με το είανι σου με τις πολλές πλευρ΄΄ες του εαυτού σου .

Σκέψου το λίγο είναι σαν να είσαι μόνος στο γήπεδο.Ε δεν είναι τραγική αυτή η μάχη?Ποτέ δεν καταφέρνω να κερδίσω στο τελος.
είναι σαν να παίζεις τάβλι με τον εαυτό σου και ιδού η απορία......



"ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ?"