Εχθες το βράδυ δεν ήμουν καλά (όπως πάντα το τελευταίο καιρό) καθόμουν μπροστά στο τζάκι κάτω στη κόκκινη φλωκάτη και με αναμένα όλα τα κεριά που βρήκα στο σπίτι(καμία αισθητική)(όλα τα χρώματα-μεγέθη-σχεδια) και με το ράδιο να παίζει το ανάλογο cd (αλεξίου-πάριος-γαλάνη ζωντανή ηχογράφηση) και μιλάμε για πολύ κλάμα.Να γυρνάνε χιλιάδες σκέψεις στο μυαλό μου με ταχύτητα δευτερολέπτου
Την κυριακή το βράδυ και ενω ακόμα γιόρταζα τη γιορτή μου(3ήμερο γλέντι)μάλωσα άσχημα με ενα "φίλο" και απο τότε δεν μπορώ να ησυχάσωνιώθω οτι όλα μου πάνε στραβα το τελευταίο ακιρό δεν προλαβαίνω να ησυχάσω από το ενα τσουπ μου εμφανίζεται το άλλο.Ενα οικονομικό πρόβλημα μόλις το λύσω τσουπ ενας χωρισμός μόλις το ξεπεράσω(λέμε τώρα)τσουπ ενας άρρωστος φίλος και μόλις περάσει και αυτό τσουπ και ενας καβγας με κάποιον άλλο και αφου σηκώσω και πάλι κεφάλι τσουπ πρόβλημα στη δουλειά δεν προλαβαίνω να ηρεμήσω λέμε.
Και φτάνει μια ωραία στιγμή που θες να κλάψεις για να ξεσπάσεις και για κακή σου τύχη δεν έχεις άλλα δάκρυα να βγάλεις και πνίγεσαι.Πνίγεσαι στεγνή.Έτσι και τώρα μετά από πολλούς μήνες κατάφερα να κλάψω και ήταν να μην κάνω την αρχή μιλάμε έκλαιγα ώρες και όσο πιο πολύ τόσο το ευχαριστιόμουνα.
Έφτασα στο σημείο που αρχίζω αν μεγαλώνω καινα ψάχνω τον εαυτό μου(χρόνια τώρα τον ψάχνω απλα΄τώρα πιο σοβαρά και συνετά)και να διορθώνω τα λάθη μου και να πλάθω το χαρακτήρα μου όπως τον θέλω εγω πια και οχι όπως οι άλλοι.
Και πολύ κλάμα όσο οι σκέψεις συνεχίζονται και το μάτι απλανές καρφωμένο στη φωτιά που ήθελα τόσο να ζεστάνει τη ψυχή μου όμως δεν τα κατάφερνε.Είναι σκληρό και δύσκολο να βαδίζεις μόνος και εγω δεν τα παω καλά με τη μοναξιά όμως για δική μου τιμωρία εχω μείνει μόνη εντελώς από όλους για διάφορους λόγους και είπα να εκμεταλευτώ την μοναξιά μου και να κάνω τον απολογισμό μου για να είαμι έτοιμη και καθαρή να δεχτώ το νεο το διαφορετικό που θα έρθει κάποια στιγμή και θα εισβάλει στη ζωή μου(ετσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον)
Και ξαφνικά αρχίζει να βρέχει έξω και να βρέχει και να βρέχει.Σηκώνομαι πέρνω το cd στο χέρι και βγαίνω στο δρόμο μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω για την παραλία μου(εκει που παω πάντα όταν δεν είμαι καλά).Φτάνωντας βγαίνω απο το αμάξι και κάθομαι στην άκρη της θάλασσας να βρέχομαι από τη βροχή και να αφήνω τα δάκρυα μου στη θάλασσα φοβερό συναίσθημα και απο το αμάξι να λέει η χαρούλα...
Γιατί δεν τους αντέχω ζευγαρωμένους
και εγω να μην εχω
τα χερια μου να γείρω
τι θέλω εγω μα τόση αγάπη γύρω...?
