Τελικά κατάλαβα οτι δεν είμαι καλή στο να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί τόση ώρα προσπαθώ να βρω τρόπο να ξεκινήσω και σωστές λέξεις για να περιγράψω αυτό που θέλω.
Πως τα καταφέρνω πάντα και μπλέκομαι άθελα μου ή μη σε ιστορίες που προκαλούν πόνο κακία και συναισθήματα ξένα για μενα δεν εχω καταλάβει ακόμα.Ίσως το μικρό της ηλικίας έλεγα πάντα οτι μπορεί να φταίει όμως πόσο μικρή και αθώα μπορεί να είσαι και για πόσο κάποια στιγμή έρχεται ο καιρός και ξυπνάς και ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς το κόσμο και τη κακία του κατάματα.
Έτσι και εγω κάποια στιγμή σηκώθηκα άνοιξα τα μάτια και είδα τη σαπίλα του κόσμου γύρω μου.Δεν θέλω να είμαι προκατειλημένη με τους άλλους όμως δεν μπορώ πια να εχω εμπιστοσύνη σε κανέναν ούτε σε νεα ούτε σε παλιά γνωριμία ούτε ακόμα σε ανθρώπους που αποκαλώ "οικογένεια μου"
Με εμπλέκουν σε μια ιστορία που εγω δεν θέλω ουτε καν να ασχοληθώ και ξαφνικά βγαίνω και φταίχτης χωρίς να έχω καταλάβει τι ακριβώς έχεις συμβεί.Λέγονται λόγια που ουδέποτε έχουν βγει από το στόμα μου και ετσι ξαφνικά μια ωραία κυριακή σε ενα ωραίο συνηθισμένο οικογενοιακό τραπέζι νιώθεις κάτι να υπάρχει στην ατμόσφαιρα ενα μαύρο σύννεφο και βλέπεις οτι κανείς πια δεν χαραμίζει για σενα ούτε μια καλημέρα.
Και ρωτώ πόσο δίκαιο είναι να κρίνεις και να κατακρίνεις τον άλλο χωρίς να του δώσεις πρώτα το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό το να πει και αυτός όσα εχει να πει.¨Ετσι λοιπόν είναι ο κόσμος των "μεγάλων"? Κακός άδικος και απαιτητικός?Γι αυτό βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε όταν ήμασταν παιδιά για να γίνουμε σκληροί και άδικοι?
Κατανοώ οτι η εύκολη λύση είναι να κρίνεις κάποιον σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα και απλά να τον καταδικάσεις σίγουρος πάντα για την απόφαση σου αλλά μειώνεις την προσωπικότητα του άλλου ετσι.
Νιώθω πιεσμένη προσβεβλημένη από τέτοιου είδους συμπεριφορές και πνίγομαι συνάμα από θυμό.Δηλ πρέπει πάντα εγω να κοινηγάω τους άλλους για να τους εξηγήσω οτι άδικα με έκριναν και οτι ταπράγματα δεν έγιναν ετσι άλλα διαφορετικά.Και πόσο συχαίνομαι τη φράση "δεν είναι αυτό που νομίζεις"
Ούφ πια πολύ στενάχωρη κατάσταση αλλά όταν σε πνίγει το δίκιο θέλεις όπως και δήποτε να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου και να βγάλεις τον εαυτό σου από αυτό το ηλίθιο παιχνιδάκι από την άλλη το άλλο μέρος του εγκεφάλου σου σου λέει να μην ασχοληθείς καν αλλά και πως μπορείς να αφήσεις έτσι μετέωρο και αμαβρωμένο το όνομα σου να πλανάται χωρίς υπεράσπιση.
Δεν μ αρέσουν οι ίντριγκες και τα ύπουλα παιχνίδια και δεν θέλω να "παίζω" με χτυπήματα κάτω από τη μέση αλλά όταν με υποτιμάς ξέρω και εγω να λειτουργώ χωρίς κανόνες και υποχθώνια αλλά το σιχαίνομαι και δεν θέλω να βρίσκομαι σε αυτή τη πλευρά του παιχνιδιού προτιμώ τις καθαρές και ντόμπρες εξηγήσεις .........
Αλλά ποιός πολεμάει πια τίμια????
