Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία
η σκέψη μου έρημη
μα κάνουμε παρέα
Δε νιώθω θλίψη
μα μου χει λείψει
το κοριτσάκι αυτό
που αγάπησες τυχαία
Σήμερα είναι μια κόμα δύσκολη μέρα και προβλέπεται και μια ακόμα πιο δύσκολη νύχτα.
Είναι δύσκολο να είσαι μόνος στην πανσέληνο δεν πρέπει να τη βλέπεις μόνος σε μεταμορφώνει σε κάτι εσωστρεφή και άσχημο.Εμένα πάντως δεν με τρομάζει και ετσι όπως και εχθές ετσι και σήμερα θα κάτσω μόνη μου να τη δω να κλάψω να λυτρωθώ να θυμηθώ να κάνουμε παρέα και ας μην είσαι εδώ. Οχι δεν θέλω να έρθεις θέλω να λυτρωθώ επιτέλους να θυμηθώ το κοριτσάκι εκείνο που αγάπησες τυχαία και κάπου χάθηκε στη διαδρομή.
Άλλαξα πολύ και δεν μ αρεσει έχασα τον εαυτό μου κάπου στη διαδρομή.Άλλαξα θέλω και πιστεύω ξέχασα στοιχεία μου που λάτρευα και άφησα στν άκρη κομμάτι ατου εαυτού μου προκειμένου να ζησω(ετσι νόμιζα) και τελικά κατάφερα να με σκορπίσω στους 4 ορίζοντες και τώρα πρέπει να με ξαναμαζέψω πίσω και να με διαχειριστώ από την αρχη.Αυτή τη φορά θα το κάνω εγω δεν θα αφήσω κανέναν να με κρίνει και να μου τονίζει τις αδυναμίες και τα λάθη μου.
Απόψε θα ψάξω το κοριτσάκι που χάθηκε μέσα σε έρωτες που αναλώθηκε μέσα σε εφήμερες αγάπες .
Μα δεν περνάνε οι εφήμερες αγάπες
μοιαζουν με τρένα που δεν έχουν γυρισμό
που πάνε και έρχονται γεμάτα επιβάτες
δίχως ταυτότητα και δίχως αριθμό.
δίχως ταυτότητα και δίχως αριθμό.
Ναι έτσι νιώθω σαν άδειο πια τρένο που κάνει το ίδιο δρομολόγιο από συνήθεια άδειο χωρίς κόσμο και χωρίς φώτα.Και δεν λέει να αλλάξει πορεία να περάσε από άλλους σταθμούς που περιμένει πολύς κόσμος.Οχι δεν αλλάζει φοβάται την νεα διαδρομή το άγνωστο το ξένο και επιμένει να γυρνάει στα ίδια γνωστα μέρη που όμως πια εκει δεν βρίσκεται κανείς.
Ετσι και σήμερα θα σβήσει το μικρό τρενάκι τα φώτα θα κλήσει τις μηχανές και θα κάτσει στο ξέφωτο να χαζέψει το φεγγάρι να τοπυ πει να του μιλήσει.Πες με τρελή αλλά νομίζω οτι μ ακούει όταν του μιλάω.Είμαι γεννημένη πάνω στο αυγουστιάτικο φεγγάρι και νομίζω επικοινωνούμε (ή τουλάχιστον ετσι θέλω να πιστευω).Ναι με νιώθει με καταλαβαίνει μόνο και αυτό εκει στον απέραντο ουρανό μπορεί να νιώσει τη θλίψη μου.Γεμίζει γεμίζει κάθε μέρα για να δώσειτη παράσταση του μία μόνο νύχτα και μετά πάλι στην αφάνεια δεν το κοιτάει κανείς παρά μόνο όταν είναι γεμάτο και φωτεινό.....
