ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΑΥΡΟ ΤΟΠΙΟ

Αυτή μικρή πολύ μικρή για σένα, εσύ μεγάλος αλλά πολύ μεγάλος γι αυτήν.Καί όμως βρήκατε "κάτι" ο ένας στον άλλο αυτό το κάτι που τόσο έντονα ψάχνατε και οι δυο.
Όλοι ψάχνουν να βρούνε το κοινό σας σημείο όμως κανείς δεν μπορεί να σας νιώσει ούτε καλά καλά εσείς οι ίδιοι.
Αυτή πολύ νεά γοητευμένη από την ηλικία,την εμπειρία και τη καλοσύνη σου.
Εσύ χωρτασμένος απογοητευμένος και βολεμένος στη ζωή,σε τρελάναν τα νιάτα της η γλύκα της ψυχής της και ο έρωτας στα μάτια της..
Δεν μπορείς να της προσφέρεις τίποτα και κάθε φορά που το σκέφτεσαι απλά φεύγεις να γλυτώσεις να τη σώσεις και αυτή, όμως έρχεσαι πίσω ξανά δεν μπορείς δεν θέλεις κατα βάθος να φύγεις δεν μπορείς δεν πρέπει να μείνεις...

Έτσι και τώρα ήρθες πάλι ξαφνικά ΄πρόσμενα εκεί που όλα είχαν τελέιώσει από καιρό όμως όταν κοιταχτήκατε καταλάβατε οτι τίποτα δεν έχει τελειώσει και ίσως να μην τελειώσει ποτε.Εκείνη είχε προσπαθήσει πολύ και είχε καταφέρει να σε βάλει στην άκρη δεν μπόρεσε όμως ποτέ να σε βγάλει από τη ψυχή και τη καρδιά της.Και τωρά πάλι μπροστά της να την αγαπήσεις να τη τρελάνεις να τη βασανίσεις΄πάλι από την αρχή.Θέλεις βοήθεια λες να φύγεις από κεί που είσαι δεν περνας καλά αλλά δεν μπορείς να της προσφέρεις πολλά και αυτό σε σκοτώνει.Και αυτή πάντα εκεί υπομονετικά αν σε περιμένει να γυρίσεις κάθε φορά ξέρει..
Ξέρει οτι πάντα γυρίζεις ξερεί οτι είναι η μόνη που μπορεί να σε νιώσει.Κομμάτια η ψυχή της κάθε φορα και τωρα έτσι είναι ερωτευμένη πιο πολύ και απο τη πρώτη φορά μπερδεμένη αλλά τωρα σε έχει ήδη μάθει σε έχει αγαπήσει και δεν μπορεί να ξεφύγει από τα δίχτυα σου,ίσως και να μη θέλει..
Τώρα όλοι την κοιτάνε περίεργα με λύπη νομίζοντας οτι τη κοροιδεύεις δεν μπορούν να σας νιώσουν δεν θέλουν ίσως να σας καταλάβουν.Και τώρα τι θ αφύγεις και αυτή τη φορά?Πόσο θα μπορέσεις να μέινεις δίπλα της πόσο θα παλέψει το μυαλό με τη καρδιά και ποιός θα νικήσει αυτή τη φορά.
Τώρα τίποτα δεν είναι ίδιο, αυτή τη φορά όλα είναι διαφορετικά και παράξενα και αυτή μικρή το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να σε περιμένει και να σ αγαπάει.Να σου δίνει σώμα και ψυχή χωρίς να υπολογίζει τίποτα και κανέναν ούτε καν τον ίδιο της τoν εαυτό.Και εσυ θα φύγεις πάλι?Έτσι ξαφνικά όπως ήρθες?

"Σώσε με, θέλω να φύγω αλλά δεν μπορώ"της είπες
"Πως να σε σώσω πως μπορώ εγώ να σε βοηθήσω?Δεν μου χεις αφήσει αντοχές να παλέψω για τίποτα πια"σε κοίταγε με μάτια ματωμένα
"Διεκδίκησε με,πάλεψε για να με φέρεις κοντάσου μόνο εσύ μπορείς να με κρατήσεις εδω"
"Αν εσύ δεν θέλεις εγω τι μπορώ να κάνω?"
"Αν μ αγαπάς βοήθησε με...."

Είναι ένα μέρος μιας ιστορίας πολύ κοντινής μου που δεν είχα αντοχή να συνεχίσω τώρα όμως θα την ολοκληρώσω κάποια στιγμή......

ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ....

τα μάτια μπορούν να με κάνουν να

νιώσω καλύτερα,μόνο μέσα από αυτά τα

μάτια αξίζει πια να κοιτάμε το αύριο

αλλιώς είμαστε χαμένοι....

ΦΡΙΚΗ-ΠΟΝΟΣ-ΠΕΝΘΟΣ.......

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.Διαδώστε το.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ

Πόσο ψυχροί μπορουν να γίνουν ακόμα οι άνθρωποι?
Πόσο απόμακρες οι ανθρώπινες σχέσεις?
Κόσμος πάει και έρχεται χωρίς καλά-καλά να ξέρει που πάει.Ο καθένας με ένα σκοπό με μιά αιτία.....χωρίς ποτέ να υπολογίζει τη ψυχή και τα αισθήματα.Και εσύ πίσω μακρύα από τον εαυτό σου στέκεσαι και τον χαζεύεις.Τρέχεις στο τέλος να μαζέψεις τα γυαλιά πριν αυτα σε ματώσουν.
Αλλά ποδεν προλαβαίνεις,απλά κοιτάς το αίμα που τρέχει να φύγει ακόμα και αυτό μακρυά και νιώθεις άδειος-κενός.Τίποτα δεν στέκει πια όρθιο.Ούτε το κορμί ούτε το μυαλό ούτε η ψυχή.Και όλα αυτά για ένα "παιχνίδι" για μια μόνο "στιγμή" στο βωμό του εύκολου αισθήματος και της γρήγορης επιβεβαίωσης.
Όλοι περνούν οργώνουν τη ψυχή σου και όταν αυτή βγάλει καρπούς δεν περνάει κανείς να τους μαζέψει αν τους γευτεί.Έτσι αυτοί σωρίαζονται και σαπίζουν στο χώμα.Και εσύ πίσω πάλι άδεια κενή να προσπαθείς να βρείς τις απαντήσεις.Σε ερωτήματα που άλλοι έθεσαν για σένα.Χαμένος μέσα στη ζούγκλα να ψάχνεις απελπισμένα την έξοδο.Χωρίς αν ξέρεις καν το πως βρέθηκες εκεί, και κυρίως χωρίς αν ξέρεις το γιατί.
Κανείς ποτέ δεν σου μιλάει,όλοι προσπαθούν να σε παραπλανήσουν λες και εσυ ζήτησες ποτέ τίποτα.Και όταν αυτό που εσύ ονομάζεις "έρωτα"έτσι απλά τελειώσει, πριν προλάβει να αρχίσει τότε ο "Αντίπαλος" (γιατί εκει έχουμε καταντήσει τον έρωτα μια απρόσμενη μάχη-ενα πόλεμο)απλά εξαφανίζεται χωρίς να κάνει καν το κόπο να σου πει "ΑΝΤΙΟ" .
Και τότε εσύ πάλι μεσ τη μέση της διασταύρωσης ψάχνεις σα χαμένος μια πινακίδα να σε οδηγήσει στο σωστό δρόμο κάτι που να βοηθάει...αλλά τίποτα....

Γιατί ας μου απαντήσει κάποιος σε όλα αυτά τα "γιατί" που μου έχουν μείνει αναπάντητα και κάθε τόσ μαζεύονται και άλλα.

"ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ"

Παρασκευή απόγευμα και καθώς παλεύω να μαζέψω το κορμί μου απο τη παραλία σκέψεις περίεργες περνούν απο το μυαλό μου(γρρρρρ γιατί δεν το έβγαλα από τη πρίζα φευγοντας να μην σκέφτεται μέσα στη ζέστη?)

20.00 μμ Είμαι ήδη στο αμάξι και παίρνω το δρόμο της επιστροφής.μουσική στο φούλ και μυαλό σε άλλο κόσμο.Άλλο ένα καλοκαίρι πέρασε και έφυγε τόσο γρήγορα όσο ήρθε.Σκέψεις τρελές.Πως πέρναγα τα ανέμελα καλοκαίρι πιο μικρή οι καλοκαιρινοί έρωτες και το ηλιοκαμένο κορμί που φέτος ισα ισα που πρόλαβε να πάθει μερικά εγκαύματα τίποτα παραπάνω. Χρόνια αγνά και ανέμελα.

Και τώρα......?

Ποιός σε περιμένει πίσω?Ένα άδειο σπίτι και ένα άδειο γραφείο.Ερημιά μοναξιά
Τίποτα σημαντικό να σε κρατάει "εδω".Οι ώρες της επιστροφής κυλάνε αργά βασανιστηκά σαν να μην θέλουν ούτε και αυτές να κάνουν τη δουλειά τους.

Στο απέναντι ρεύμα οι τελευταίοι που φεύγουν.Αυτοκίνητα φορτωμένα και με βαλίτσες και με κόσμο.Γελάνε τραγουδάν όλοι μαζί δυνατά.

Και τώρα τι........?

23.00μμ φορτωμένη μέχρι το κεφάλι(βλέπεις επέστρεψα μόνη) προσπαθώ να ανέβω τις σκάλες(στο ασανσέρ δε χώραγα) βρίζοντας τη τύχη μου.Κλειδί διστακτικά στη πόρτα και το επόμενο βήμα απελπισία ένα σπίτι που σου θυμίζει πόσο καιρο έλειπες και όσο και αν δεν θες αν το καταλάβεις οτι γύρισες όλα εκεί μεσα στο θυμίζουν με ττο χειρότερο τρόπο.Σκόνη,ζέστη δύο βαλίτσες άπλυτα και ένα σωρό ξεραμένες γλάστρες στο μπαλκόνι.
Κάτι δεν με κρατάει εδώ.Μπάνιο και πάλι έξω όσο πιο μακρυά γίνεται......

Οι επόμενες ώρες με βρίσκουν με ενα ποτό στο χέρι και με μάτια βουρκωμένα να κοιτουν τη θάλασσα....Αυτές οι πρώτες μέρες της επιστροφής είναι πάντα μοναχικές και μελαγχολικές.

Ζευγάρια αγκαλιά στη παραλία(γρρρ δεν μπορουν να πάνε σε άλλο πλανήτη να μην τους βλέπω?ε?)το φεγγάρι αγκαλιάζει τη θάλασσα και εγώ μόνη πάνω στα βράχια να πετάω στη θάλασσα ό,τι με πονά.Σχέσεις κατεστραμένες λάθη αμέτρητα κομμάτια του εαυτού μου που δεν μου χρειάζονται πια.Τα ακουμπαώ δειλά δειλά πάνω στο κύμα.

Και τώρα τι......?

Πως ξεφεύγεις από τις σκέψεις που σε παίρνουν από πίσω όπου και αν πας?
Επιστροφή στην άχαρη πραγματικότητα?Όχι δεν θέλω μ αρέσει ο ροζ πλανήτης μου όπου όλα είναι ονειρικά πλασμένα και όπως ακριβώς τα ονειρευόμουν σαν παιδι.Δεν μ αρέσει αυτός ο άχαρος μαύρος πλανήτης που μου επιβάλουν να ζω.

Και τωρα τι.....?

"Οι άντες περνούν μαμά"

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Προσφέρουν δώματα με θέα
Σε βαθειά νερά.
Τους νιώθω μυστικά,
Να επιθυμούν ωκεανούς
Μα πάει η καρδιά ρηχά.

Οι άντρες περνούν, μαμά.
Πώς θα'θελα να φέρω κάποιον
λίγο πιο κοντά.
Μ'αυτοί περνούν, μαμά,
Κι αφήνουν ρέστα στην καρδιά.


(μικρές στιγμές αδυναμίας)
.................................

"ΔΙΑΚΟΠΕΣ"

Μμμμμ μια ιδέα γύρω από την οποία ακούγονται πολλά.



@Διακοπές ξέφρενες
(μπακουροπαρέα)με πολύ ήλιο κυρίως πολύ ποτό
ξέφρενη διασκέδαση.Ατελείωτες ώρες στη παραλία,ενα γρήγορο μπάνιο στο ξενοδοχείο
και ξανά πάλι έξω για νυχτερινή περιπέτεια μέχρι τελικής πτώσης....



@Διακοπές οικογενειακές-συντροφικές
σε αυτη τη κατηγορία ανήκουν τα ζευγάρια.
Επίσης όλη μέρα στη παραλία αλλά ήρεμα ειδυλιακά και κυρίως με τα μάτια καρφωμένα στο κενό.Φαγητό σε ταβερνάκι της περιοχής,Μπάνιο στο ξενοδοχείο και βόλτα στο νησί για τα απαραίτητα ψώνια.νωρίς (σχετικά)πίσω για ύπνο......



@Διακοπές μοναξιάς
αυτές που λέω εγώ μοναχικές δηλ κάθεσαι μόνος σου στην Αθήνα και προσπαθείς να οργανώσεις τις διακοπές σου..Αλλά σου λείπει κάτι πολύ βασικο .....Η ΠΑΡΕΑ ντε τι λέμε τόση ώρα.Πού θα μονάχος καλέεεεεεε(γι αυτο το είδος διακοπων δεν θα πω άλλα γιατί ακόμα δεν έχω βρεί τη συνέχεια)


@Διακοπές στο χωριό(κατα συνέπεια στους γονείς)
Πρωινό ξύπνημα (μην χάσουμε τη μέρα(μα αυτο θέλουμε ρε μάνα στο κάτω κάτω να τη χάσουμε ))καφέ και κουτσομπολιό στη βεράντα.Ποιός πέρασε τι είπε πότε πήγε πότε ήρθε.(πειράζει που δεν τους ξέρω τους ανθρώπους???)Προετοιμασία του μεσημεριανού(ψήσιμο δηλ όπως κάθε μέρα)Λες να πας να ρίξεις έναν ύπνο το μεσημέρι (οοοοοοοχι αφού τώρα ξύπνησες)θα χάσεις όλη τη μέρα τα είπα ντε αυτά.Επιτέλους απόγευμα λες να πας για ένα ρημάδι καφέ σε ένα από τα πολλά καφενεία του χωριού έτσι απλά για να βγελις απο το σπίτι.Με το ζόρι να κάτσεις μια ώρα έξω από το σπίτι.Στην ώρα πάνω "βαράει"το ρημάδι σου το κινητο ντε(είπα να το πετάξω στη γέφυρα έξω απο το χωριο αλλα τελικά δεν το κανα)να γυρίσεις γιατί ήρθαν μουσαφιρέοι(επισκέπτες)απο τα γύρω σπίτια να σε δούνε.Άστο καλύτερα να δηλώσω εξαφάνιση δεν θέλω να σκεφτω το παρακάτω.......



Μήπως να κάτσω σπίτι μου τελικά??? Να κλείσω και τα πατζούρια να πέσω σε χειμερία νάρκη και να ξυπνήσω σε 10 μέρες να πάω πάλι για δουλειά????

"Η φασαρία που εκπέμπει η ησυχία"

Καθισμένη στη καρέκλα του γραφειου μόλις κατάλαβα οτι εδώ και μία ώρα χαζεύω έξω στο παράθυρο χωρίς να ξέρω που κοιτάω και κυρίως τι.

Είναι κάτι τέετοιες μέρες ησυχίας που στο βάθος σε εκνευρίζει η φασαρία τους.
Δίπλα μου κάθεται ήσυχα ήσυχα και υπομονετικά μια "ντουζίνα" χαρτιά ξέρει βλέπει οτι μέχρι το σεπτέμβριο δεν πρόκειτε να ασχοληθώ μαζί της.

Κόσμος μπαίνει κόσμος βγαίνει, δεν έχω κουράγιο να παρακολουθήσω όλη αυτή τη τραγωδία που γίνεται μπροστά στα μάτια μου.
Νιώθω εξουθενωμένη-κουρασμένη-ταλαιπωρημένη-απορημένη νιώθω πολλά που δεν μπορω να τα ρξηγήσω.

Τώρα η διάθεση μου ταιριάζει πολύ με το καιρό "ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ" κάπου έχω μπερδευτεί αλλά δεν ξέρω που.Κάτι με χαλάει αλλά δεν ξέρω τι.
Θέλω να βγώ αλλά δεν αντέχω αν δωκανέναν.Δεν μπορώ να μείνω και μέσα δεν αντέχω τον εαυτ΄'ο μου.

ΤΡΑΓΙΚΟ όλα πάνε ανεξήγητα στραβά και εγώ δεν μπορώ να επηρεάσω καθόλου τη πορεία των πραγμάτων.Η πιο δύσκολη μάχη όλων των εποχών (τι να μας πει τώρα ο Λεωνίδας) είναι αυτή που γίνεται μέσα σου αυτή που κάνεις εσύ με τον εαυτό σου.Με το εγώ σου η σύγκρουση , με το είανι σου με τις πολλές πλευρ΄΄ες του εαυτού σου .

Σκέψου το λίγο είναι σαν να είσαι μόνος στο γήπεδο.Ε δεν είναι τραγική αυτή η μάχη?Ποτέ δεν καταφέρνω να κερδίσω στο τελος.
είναι σαν να παίζεις τάβλι με τον εαυτό σου και ιδού η απορία......



"ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ?"

Για τις μανούλες

Είχα μεγάλη ανάγκη κάποια στιγμή στη ζωή μου να μπορέσω να εκφράσω αυτά που νιώθω για τη μανούλα μου! Μάνα μια λέξη χιλιοειπωμένη από το κάθε στόμα, είτε από ανάγκη ή από αγάπη ή έτσι χωρίς λόγω και αιτία. Πόσες φορές μου έχει έρθει η ανάγκη να βγω να φωνάξω πόσο δίκιο κρύβουν πάντα όλες οι κουβέντες σου. Μα πως γίνεται? Μεγάλωσα πια και όμως ακόμα δεν κατάλαβα πως μπορείς κάθε φορά να βρίσκεις τη λύση όταν εγώ δεν μπορώ καν να προσδιορίσω το πρόβλημα. Πως βρίσκεσαι πάντα τη κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο? Συγνώμη που τόσα χρόνια δεν μπορούσα να σου δείξω όπως ήθελα τι νιώθω για σένα. Σε εκτίμησα τώρα. Τώρα που δεν σε έχω δίπλα μου και όμως τώρα σε έχω πιο πολύ ανάγκη από κάθε άλλη φορά ...Σ' ευχαριστώ για όσα μου έμαθες, για όσα μου έδειξες, για όσα.... για όσες σκανταλιές μ' άφησες να κάνω δήθεν χωρίς να το καταλάβεις. Ήσουν πάντα τόσο διακριτική που πότε δεν μου είπες ότι το ξερες πριν καν το σκεφτώ εγώ





Σ' αγαπώ