(Αυτός ο τίτλος μου θυμίζει κάτι αναδρομές που έκανε παλιά ο Παπαδάκης στο Καλημέρα Ελλάδα (αχ δεν είμαι καλά))
Διάβαζα σήμερα αναρτήσεις περσυνές ακριβώς πριν ενα χρόνο και γέλασα πολύ γέλασα.
Πως ήμουν και τι πίστευα πριν ενα χρόνο(όχι διάβασε αμα ξέρεις πως εξελίχθηκαν τα πράγματα θα καταλάβεις γιατί γελάω)
και εσύ που δεν ξέρεις τι έχει συμβεί θα σου πω οτι από εκει που ένιωσα τη ζεστασιά μια οικογένειας που δεν ήταν δικιά μου μέσα σε λίγους μήνες βίωσα το πιο σκληρό πρόσωπο τους.
Είμαστε μαζί είμαστε καλά κρυβόμαστε πια σαν τα 15χρονα γιατί αυτή η ζεστή οικογένεια σου αγάπη μου δεν μας θέλει μαζί πολεμάει την ευτυχία μας, και εγω είμια πολύ μικρή(λίγη) μπροστά τους .Είμαι άμαθη και δεν μπορώ να πολεμήσω σε αυτό το πόλεμο που έχουν ανοίξει.
Είναι άνιση η μάχη και δεν ξέρω τι να κάνω.Να μείνω ή να φύγω?Έντάξει δεν ξέρω πως να πολεμήσω όμως δεν μπορώ να παραδόσω και τα όπλα έτσι αμαχητή.Να αφήσω κάτω το θησαυρό μου και να φύγω τρέχοντας.Πως μπορώ να αφήσω το θησαυρό μου πως?Έχω πονέσει εχω παλέψει πολυ για να είμαι μαζί με αυτόν που με κάνει να χαμογελάω με αυτόν που με πεδεύει πολύ(σαν γνήσιος αρσενικός) όμως διέκρινα και τώρα πια είμαι σίγουρη, μ΄αγαπάει και αυτόε ίσως πια πιο πολύ και από μενα.
Όμως η υπομονή μου τελειώνει.Θέλω λύσεις σύντομα θέλω να προχωρήσουμε παρακάτω.Θέλω βήματα μπροστά και όχι πίσω.Απεχθάνομαι επίσης την στασιμότητα των καταστάσεων.Δεν μπορώ τα νεύρα μου έχουν βαρέσει κόκκινο και φυσικά όλα αυτά έχουν αντίκτυπο σε ΜΑΣ κατάλαβε το επιτέλους και πάμε παρακάτω.
ΟΥΦ αλήθεια σου λέω εσυ που έρχεσαι και με διαβάζεις(αλήθεια έμεινε κανεις να με διαβάζει???)δεν αντέχω άλλο σου λέω κουράστηκα τα νεύρα μου δεν είναι καλά και κυρίως φοβάμαι πια πολύ φοβάμαι όταν σκάσει η φούσκα και μας πάρουν τα σκάγια.....
