Σήμερα έχω μια διάθεση πολύ περίεργη ξύπνησα το πρωί και για κακή μου τύχη δεν ξύπνησαν μαζί μου ούτε ο λαιμός ούτε η μύτη μου."Μμμ πάλι άρρωστή ?" ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα στον εαυτό μου σήμερα το πρωί και άνοιξα τη ντουλάπα να βρω την διάθεση.Αλλά μάταια έψαξα όλο το σπίτι δεν τη βρήκα πουθενα.Περίεργο γιατί ήμουνα σίγουρη οτι κάπου εδω την άφησα εχθες το βράδυ.
Ντύθηκα στα μαύρα(ως συνήθως όταν δεν εχω όρεξη) δεν έκανα το κόπο να βαφτώ και έφυγαν γρήγορα από το σπίτι για να πάρω αέρα.Στο δρόμο οδηγούσα μηχανικά και μη με ρωτήσετε τη διαδρομή δεν τη θυμάμαι έφτασα στο γραφείο από συνήθεια επειδή έρχομαι κάθε μέρα αλλιώς μπορεί και να χανόμουνα στην Αττική οδό(μην σας κάνει εντύπωσει)
Το μόνο που κατάλαβα από όλη τη διαδρομή είναι οτι έπιασα τον εαυτό μου να γυρνάει στο παρελθόν και να σκέφτεται διάφορα να τα αναλύει πάλι και πάλι και να ψαχνει να βρει λύσεις(ε ψιτ κούκλα ξεκόλλα πια).
Πρέπει να πάρω απόφαση οτι εγω και το παρελθόν μου κάνουμε πολύ καλή παρέα γιατί με επισκέπτεται πολύ τακτικά το τελευταίο καιρό.Γυρνάω συνεχώς πίσω σαν να έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς που δεν μ αφήνουν να πάω παρακάτω.
Το θέμα είναι οτι δεν εχω καμία όρεξη ούτε να πάω παρακάτω αλλά και ούτε να γυρνάω πίσω.Θέλω να μείνω εδω στάσιμη να παλέψω με τις πληγές μου και όταν τις νικήσω(γιατί θα το κάνω κάποια στιγμή) τότε ναι θα μπω στο πρωτο λεωφορείο που θα βρω μπροστά μου και θα φύγω.
Είναι μια διάθεση περίεργη η σημερινή.Δεν βρίσκω λόγια να την περιγράψω.Δεν είναι χαρά (οχι οχι) δεν είναι πόνος, δεν είναι ματαιοδοξία δεν ξέρω είναι περίεργο.Ψάχνω από το πρωι να βρω τη κατάλληλη λέξη.Μάταια όμως ακόμα δεν κατάφερα να ονομάσω αυτό που νιώθω.
Αααα ναι ίσως...
Ναι μάλλον...
Ναι το βρήκα...
Θλίψη, αυτή είναι η σωστή λέξη.Ναι νιώθω περίεργα.Άνθρωποι καταστάσει και μνήμες από παλιά βρίσκονται συνεχώς μπροστά μου άθελα μου και εντελώς τυχαία.Μου παίζει περίεργα παιχνίδι αη μοίρα.Μου δίνει λίγο χρόνο να σκεφτώ και μόλις καταλήξω και αποφασίσω τότε τσουπ μου πετάει μπροστά μου το παλιό και ανεκπλήρωτο έρωτα και σβήνει όλες μου τις αποφάσεις σε μια στιγμή.Μάλλον οι θεοί έχουν καταλάβει τι κορόιδο είμαι και σπάνε πλάκα μαζί μου.
Ξέρουν οτι δεν μπορώ να αντισταθώ στη στιγμή(και ας υποφέρω χρόνια μετά)και μου πετάνε στο κεφάλι οτιδήποτε μπορεί να με ζαλίσει.Παλιές φίλες που δεν πρέπει καν να θυμάμαι μου τις στέλνει σε στιγμές μοναξιάς,τον μεγάλο έρωτα μου σε στιγμή αδυναμίας,εξομολογήσεις συγγενών σε στιγμή λάθος.
Και ρωτώ γιατί καλοί μου θεοί όλα μαζί?Ένα ενα δεν γίνεται?Τι δοκιμάζεται δηλ?Τις αντοχές μου, τα νευρά μου τι?
''Όλα για κάποιον λόγο γίνονται" έτσι μου είπε πρόσφατα μια φίλη.Και έρχομαι εγω και ξαναρωτώ:
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟΟΟΟΟΟΟΟΟ?
