ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ

Έλειψα λίγο από τη γειτονιά μου αλλά επιτέλους επέστρεψα.
Τις προηγούμενες μέρες δεν είχα και πολύ διάθεση για κουβέντα γενικότερα.Πέρναγα βέβαια από όλους σας και διάβαζα αλλά όταν ερχόταν η ώρα να σχλιάσω απλά δεν μου έβγαιναν οι λέξεις

Ήταν μια βδομάδα δύσκολη κουραστική αλλά και ευχάριστη.Βγήκα ξενύχτησα ήπια χόρεψα και γύρισα σπίτι μου το πρωι για να φυγω σε δυο ώρες για δουλειά το εξάντλησα το κουράγιο μου και το ευχαριστήθηκα.Αλλά στο τέλος της βδομάδας με έπιασαν πάλι σκέψεις και κλάματα.Κατάλαβα οτι όσο και αν ξορκίζω το κακό με βόλτες και ξενύχτια δεν μπορώ να ξεχάσω κομμάτια του παρελθόντος γιατί αυτή τελικά είναι η ζωή μου.

Δεν ξεπέρασα ανθρώπους απλά τους άφησα στην άκρη (dee dee ξέρεις εσύ)δεν προσπάθησα να ξεχάσω καταστάσεις που με πόνεσαν στο παρελθόν απλά δεν τις έφερνα στο μυαλό μου αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι παύουν και να υπάρχουν.

Ίσα ίσα θυμήθηκα τραγούδια που λάτρευα στο παρελθόν και τα είχα αφήσει πίσω μου θυμήθηκα πολλά που για κάποιο λόγο είχα ξεχάσει και να που τώρα ήταν η ώρα τους να ξανάρθουν στο προσύνιο.

Άλλαξα ποτό ετσι γιατί τόσα χρόνια χρειαζόταν και μια αλλαγή (μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο απλά μάρκα από ουίσκι άλλαξα)έβαλα στη ζωή μου νέες συνήθιες που γεμίζουν ευχάριστα την ώρα μου.

Επέστρεψα λοιπόν ελαφρώς αναναιωμένη με προοπτικές όμως και αρκετά κουρασμένη από τις κρεπάλες τις προηγούμενης βδομάδας που απλά τώρα απέχω για να μπορώ να τις ξανακάνω σύντομα ...

Αλλάζει και ο καιρός και αυτό βοηθάει ριζικά στο να αλλάξει και η διάθεση μας όπως και να το κάνεις κατάθλιψη και άνοιξη δεν πάει.Μετά το παγετό λοιπόν έρχεται ο καύσωνας?Μετά τη καταιγίδα και την πανωλαιθρία βγαίνει ΠΑΝΤΑ το ουράνιο τόξο.Και μετά την ηρεμία έρχεται πάλι η καταιγίδα.Ο νόμος της φύσης που ότι και αν κάνεις δεν μπορείς να τον αλλάξεις και ούτε πρόκειτε να τον ξεπεράσεις ποτέ.

Πάω λοιπόν να σχολιάσω σε όλους σας γιατί πολύ σας παραμέλησα και μου λείψατε...

Υ.Γ χρωστάω και παιχνιδάκια αλλά κάντε λίγο ακόμα υπομονή

Μωρε λες? Να αξίζει τελικά να προσπερνάμε καμιά φορά τον εαυτό μας προκειμένου να ζήσουμε κάτι δυνατό?
Να υποχωρούμε να μαζευόμαστε λίγο για να έχουμε μετά να θυμόμασστε εμπειρίες?Να μαζεύουμε στιγμές?

Γιτί τελικά τι είναι η "ζωή" μερικές στιγμές ευτυχίας και μερικές στιγμές δυστυχίαςκαι πόνου με περιτύλιγμα μερικές στιγμές ρουτίνας-πλήξης και ανίας.

Δεν ξέρω τι είανι σημαντικό τελικά και τι όχι.Ανάλογα με τη φάση που ζεις φαντάζομαι εξαρτάται και η σημαντικότητα των πραγμάτων.Πάλι σκέψεις ανάκατες βασανίζουν το μυαλό μου .Και οι λέξεις απλά χορεύουν μπροστά μου χωρίς ουσία,χωρίς νόημα...




τώρα τελευταία εχω αρχίσει και διαβάζω παλιά μου ημερολόγια και σκέφτομαι παλιές ιστορίες.Αυτό είναι από το ημερολόγιο του 2000 δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς γεγονός αναφέρεται γιατί πάντα γράφω λίγο περίεργα αλλά κάπου πάει το μυαλό μου (οχι βέβαια οτι εχει και καμια ιδιαίτερη σγμασία)απλά οι απορίες μου και οι σκέψεις μου οι τότε είναι πολύ κοντά στις απορίες του τώρα.

Μιά φορά είπα και εγω να καλέσω τα κανάλια και να κάνω δηλώσεις σημαντικές για τη πορεία της ζωής μου(σ.σ προηγούμενο ποστ) και ήρθαν τα πάνω κάτω.

Ακραία καιρικά φιανόμενα παγετός και αποκλεισμός σε όλη τη χώρα.Εντάξει το πήρα το μνμ και δεν ξαναλέω τίποτα θα αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους.

Σήμερα επιτέλους κατάφερα να φτάσω στη δουλειά με πολύ πολύ κόπο και αναγκαστηκά γιατί είμαι κλεισμένη μέσα από το Σάββατο και λίγες ώρες ακόμα να έμενα μέσα θα δάγκωνα τους τοίχους.

Ήταν 3 μέρες απόλυτης μούχλας από καναπέ σε κρεβάτι και από το κρεβάτι δεν άντεχα να φτάσω στο καναπέ...
Κοιμήθηκα πολύ (ίσως παραπάνω από ότι έπρεπε) έφαγα πάρα πολύ(ττι άλλο να έκανα?)και είδα σχεδόν δυο video club ταινίες.

Ωραάι ήταν δε λεώ αλλά ας μην το ξαναπάθω σύντομα γιατί δεν θα το αντέξω...
Αν και αυτή η βδομάδα ξεκίνησε από τη Τρίτη δεν υπάρχει καθόλου όρεξη για δουλειά το μυαλό ταξιδεύει και το κορμί ζητάει βόλτα (κακώς δεν τη κοπάνησα και σήμερα )

Άντε καλή βδομάδα να έχουμε και προσοχή στους δρόμους.....

Να θυμηθώ από Δευτέρα :

* να σταματήσω να ξενυχτάω
* να σταματήσω να πινω τόσο όταν ξενυχτάω(πάει το στομάχι)
* να κατσω και λίγο σπίτι
* να δω τους γονείς μου (που ζουν στο ιδιο σπιτι με μενα)
* να συζητήσω για όλα όσα με απασχολούν με αυτούς που με απασχολούν
* να τα βρω με τον εαυτό μου γιατί κάπου στη πορεία τον έχασα
* να ξεκολλήσω από αυτόν τον άνθρωπο που με ταλαιπωρεί
* να ερωτευτώ...
* να αποπλανήσω
* να αποπλανηθώ

* να βάλω πληντύριο(δεν θα χω ρούχα σε λίγο )
* να σταματήσω να τρώω delivery
* να πάρω πέντε κιλά (23 χρόνια παλέυω ήρθε η ώρα του)
* να κόψω το κάπνισμα
* να παω να δω τη γιαγία μου (ντρέπομαι που παραμελώ ανθρώπους που λατρεύω)
* να ζητήσω συγνώμη σε όλους όσους άθελα μου πλήγωσα

* να αλλάξω ριζικά τη ζωή μου



αλλά όλα αυτά από Δευτέρα σήμερα είναι Παρασκευή και δεν έχω όρεξη για σκέψη και προβληματισμό θα βγώ θα πιω θα διασκεδάσω θα περάσω καλά .......

Πονάει η σκέψη σου πονάει
Η απουσία σου πονάει ,ακόμα και η παρουσία σου με πονάει.

Στην αρχη προσπάθησα να μαθω να ζω χωρίς εσένα.Να ξεχάσω την εικόνα σου να μην μυρίζω παντού τη μυρωδιά σου.
Να μην ακούω τη φωνή σου να ξεχάσω τα μάτια σου αλλά ξέρεις κάτι ακόμα δεν εχω καταφέρει να ξεχάσω τίποτα από σενα

Σε παίρνω τα βράδυα και το κλείνω να μην ξέρεις ποιός είναι θέλω να ακούσω τη φωνή σου αλλά φοβάμαι και το κλείνω.
Σε βλέπω στο δρόμο τυχαία κάθε μερα είσαι στο δρόμο μου και όταν εσυ δεν το ξερεις εγώ κάθομαι και σε χαζεύω να γεμίσω τη μνήμη μου από τη παρουσία σου να κλειστώ μετά στον εαυτό μου και να σε φέρνω στο μυαλό μου μέχρι την επόμενη φορά που θα σε ξαναδω.

Σε ξέχασα είπα πολλές φορές αλλά μάταια το έλεγα τίποτα δεν κατάφερα να ξεχάσω από σενα.Σου θύμωσα προσπάθησα ακόμα και να σε μισήσω χτυπήθηκα εψαξα να βρω το γιατί όμως στο τέλος σε δικαιολόγησα και σε συγχώρησα.

Περνάει ο χρόνος και εγω εγκλωβίζομαι κοντά σου κάθε μέρα και πιο πολύ δεν μπορώ να παω παρακάτω και δεν θέλω
Να σε πάρω μαζί μου θέλω και να προχωρήσουμε μαζί δεν μπορώ να σε αφήσω πίσω πως αλλιώς να στο πω.

Σε πήρα τηλ σου είπα "δεν είμαι καλά θέλω να σε δω" δεν μου αρνήθηκες γιατί?Τώρα δεν ξέρω τι να σου πω τώρα φοβάμαι τη στιγμή που θα σε δω και αυτή τη φορά θα το ξέρεις εχω τόσα να σου πω και όμως δεν θέλω τίποτα μόνο να σε κοιτάω να γεμίσω το μέσα μου με σενα να χορτάσω την εικόνα σου που τόσο μου χει λείψει

Το ξέρω δεν μπορούμε να είμαστε μαζί αλλά το μόνο που θέλω είναι αν είσαι στη ζωη μου.

Προσπάθησα να σε ξεχάσω μα οι νύχτες μου είναι κενές χωρίς εσένα στα όνειρα μου οχι δεν σε φέρνω εγω μόνος σου έρχεσαι για να μου θυμίσεις πως υπάρχεις αλλά είσια μακρυά μου να με πονέσεις θες να με κρατάς αιώνια κλειδωμένη ?

Δεν ήσουν δίπλα μου στα δύσκολα όμως είσαι ο μόνος που θέλω να μοιραστώ αυτή τη δύσκολη στιγμή μου.Σε παρακαλώ μην με απογοητεύσεις πάλι κάνε κάτι μια φορά και για μένα και ας είναι και η τελευταία..

Θα σε ζητάω πάντα στα όνειρα μου θα σε βλέπω πάντα στο δρόμο μου και κάνω πάντα στον ευατό μου τις ίδιες ερωτήσεςι.
Με σκέφτεσαι?
Πονάς ?
Περνάς καλά εκεί που είσαι?

Και άλλες τόσες ερωτήσεις που δεν έχουν απάντηση .....

Να προσέχεις μόνο αυτό θέλω και νιώθω πολύ τυχερή που βρέθηκες εστω και για λίγο έστω και ετσι στο δρόμο μου και περπατήσαμε για λίγα μέτρα παρέα.Άραγε πως θα μπορέσω να συνεχίσω τη βόλτα που αρχίσαμε μαζί τώρα μόνη μου?

Ακούω τα τραγούδια σου και κλαίω μετά από τόσο καιρό χωρίς καν να το καταλάβω.
Ακούω το όνομα σου και ανατριχιάζω το επιζητό το ψάχνω το λεω μόνη μου μέχρι αν το βαρεθώ αλλά δεν το ξεχνάω ποτέ μου.

Σε ψάχνω σε άλλους σε εφήμερες σχέσεις που πάντα στο τέλος με γυρνάνε σε σενα πάλι σε σενα στην ασφαλή μου επιλογή και ας μην το ξέρεις .

Να προσέχεις ακούς τώρα που δεν μπορώ να σε προσέχω εγω ΦΟΒΑΜΑΙ...

Με χαλάει αυτός ο καιρός ειναι πολυ μελαγχολικος και καθόλου συγκεκριμένος

Δεν βρέχει να το ευχαριστηθω να κάτσω στο τζάκι μου μπροστα και να ακουω τις σταγονες απο εξω να πεφτουν.
Νιώθω οτι κλαει ο Θεός ετσι οτι ποναει και πενθει για κατι

Δεν ειμαι στα καλά μου το τελευταιο καιρο λαθη του παρελθοντος ερχονται συχνα και με επισκεπτονται ακαλεστοι φυσικά πάντα μαζί τους φέρνουν και όμορφες στιγμές και γλυκες αναμνήσεις που όμως στο τελος καταφερνουν να τις εξοντωνουν και να φευγουν ευτυχισμενοι για το κακό που εκαναν.

Το Σαββατοκυριακο αλήτεψα ,αλητεψα πολύ βγήκα χόρεψα γύρισα νωρίς το πρωι και τηναεπομενη μερα απλως κοιμομουν και οταν ξυπνησα ντυθηκα και βγηκα για να συνεχισω.Το ειχα πολυ αναγκη να μην μεινω καθολου σπιτι ήθελα να βγω και ας μην ηξερα που παω απλα να μην κατσω σπιτι εχουν αρχισει και με πλακωνουν οι τοιχοι εχει αρχισει να με κουραζει ο εαυτος μου οταν ειμαστε μονοι μας και ειπα απλα να τον βαλω σε κοσμο να τον κανω λιγο να ξεφυγει

Και ετσι εγινε τον εβγαλα τον διασκεδασα τον ποτισα για να ξεχασει και στο τελος τον γυρισα εξουθενωμενο στο σπιτι τον εβαλα για υπνο και του υποσχεθηκα οτι θα μεινω κοντα του μεχρι να κοιμηθει...

Περνάω φάσεις περίεργες και εντελως αντιθετες μεταξυ τους αλλάζουν τα συναισθηματα μου άπειρες φορές τη μερα και η ψυχολογια μου μεταβάλεται πιο γρήγορα και από τη τιμη της ντοματας στη λαικη.
Δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω απλα συμβιβαζομαι και παω οπου με παει....

Τελικά κατάλαβα οτι δεν είμαι καλή στο να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί τόση ώρα προσπαθώ να βρω τρόπο να ξεκινήσω και σωστές λέξεις για να περιγράψω αυτό που θέλω.

Πως τα καταφέρνω πάντα και μπλέκομαι άθελα μου ή μη σε ιστορίες που προκαλούν πόνο κακία και συναισθήματα ξένα για μενα δεν εχω καταλάβει ακόμα.Ίσως το μικρό της ηλικίας έλεγα πάντα οτι μπορεί να φταίει όμως πόσο μικρή και αθώα μπορεί να είσαι και για πόσο κάποια στιγμή έρχεται ο καιρός και ξυπνάς και ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς το κόσμο και τη κακία του κατάματα.

Έτσι και εγω κάποια στιγμή σηκώθηκα άνοιξα τα μάτια και είδα τη σαπίλα του κόσμου γύρω μου.Δεν θέλω να είμαι προκατειλημένη με τους άλλους όμως δεν μπορώ πια να εχω εμπιστοσύνη σε κανέναν ούτε σε νεα ούτε σε παλιά γνωριμία ούτε ακόμα σε ανθρώπους που αποκαλώ "οικογένεια μου"

Με εμπλέκουν σε μια ιστορία που εγω δεν θέλω ουτε καν να ασχοληθώ και ξαφνικά βγαίνω και φταίχτης χωρίς να έχω καταλάβει τι ακριβώς έχεις συμβεί.Λέγονται λόγια που ουδέποτε έχουν βγει από το στόμα μου και ετσι ξαφνικά μια ωραία κυριακή σε ενα ωραίο συνηθισμένο οικογενοιακό τραπέζι νιώθεις κάτι να υπάρχει στην ατμόσφαιρα ενα μαύρο σύννεφο και βλέπεις οτι κανείς πια δεν χαραμίζει για σενα ούτε μια καλημέρα.

Και ρωτώ πόσο δίκαιο είναι να κρίνεις και να κατακρίνεις τον άλλο χωρίς να του δώσεις πρώτα το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό το να πει και αυτός όσα εχει να πει.¨Ετσι λοιπόν είναι ο κόσμος των "μεγάλων"? Κακός άδικος και απαιτητικός?Γι αυτό βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε όταν ήμασταν παιδιά για να γίνουμε σκληροί και άδικοι?

Κατανοώ οτι η εύκολη λύση είναι να κρίνεις κάποιον σύμφωνα με τα δικά σου δεδομένα και απλά να τον καταδικάσεις σίγουρος πάντα για την απόφαση σου αλλά μειώνεις την προσωπικότητα του άλλου ετσι.

Νιώθω πιεσμένη προσβεβλημένη από τέτοιου είδους συμπεριφορές και πνίγομαι συνάμα από θυμό.Δηλ πρέπει πάντα εγω να κοινηγάω τους άλλους για να τους εξηγήσω οτι άδικα με έκριναν και οτι ταπράγματα δεν έγιναν ετσι άλλα διαφορετικά.Και πόσο συχαίνομαι τη φράση "δεν είναι αυτό που νομίζεις"

Ούφ πια πολύ στενάχωρη κατάσταση αλλά όταν σε πνίγει το δίκιο θέλεις όπως και δήποτε να ξεκαθαρίσεις τη θέση σου και να βγάλεις τον εαυτό σου από αυτό το ηλίθιο παιχνιδάκι από την άλλη το άλλο μέρος του εγκεφάλου σου σου λέει να μην ασχοληθείς καν αλλά και πως μπορείς να αφήσεις έτσι μετέωρο και αμαβρωμένο το όνομα σου να πλανάται χωρίς υπεράσπιση.

Δεν μ αρέσουν οι ίντριγκες και τα ύπουλα παιχνίδια και δεν θέλω να "παίζω" με χτυπήματα κάτω από τη μέση αλλά όταν με υποτιμάς ξέρω και εγω να λειτουργώ χωρίς κανόνες και υποχθώνια αλλά το σιχαίνομαι και δεν θέλω να βρίσκομαι σε αυτή τη πλευρά του παιχνιδιού προτιμώ τις καθαρές και ντόμπρες εξηγήσεις .........

Αλλά ποιός πολεμάει πια τίμια????

Ιστορίες για να σκεφτούμε..

Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από τη κατάστημα του, που έγραφε:

ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΚΟΥΤΑΒΙΑ.
Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:
"Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι";
Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 δολάρια.
Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε:
" Δυστυχώς έχω μόνο 2 δολάρια, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια";
Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.

Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.
Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα άλλα κουταβάκια.
Τότε ο μικρός ρώτησε: "Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει";
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο γοφό
και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.
Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:
"θέλω να το αγοράσω" του φώναξε αποφασιστικά.

Ο άντρας γέλασε και του είπε:
"Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό κουτάβι.
Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω"...
Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το κουτάβι
έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του
στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα. Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε:
" το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά δεν σου χρειάζεται,
ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου όπως τα άλλα σκυλιά...".

Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει
το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο.
"Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του...
επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει...".

Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.
Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε:
"εύχομαι... όλα τα κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα"...

Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά,
σε δέχεται και σε εκτιμά γι' αυτό που είσαι χωρίς όρους.


το βρήκα σήμερα το πρωί στο mail box μου και ένιωσα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας ετσι γιατί πολλές φορές
δεν σκεφτόμασται και κρίνουμε και κατακρίνουμε χωρίς να υπολογίσουμε τις συνέπειες

Δεν μετράει το πως είσαι και ποιός είσαι αλλά αν αγαπάς και σ αγαπάνε