Και τώρα τι κάνεις?Πως προχωράς?
Ήμουν άνθρωπος των άκρων, χτύπαγα που λένε τη γροθια στο μαχαίρι πάντα.¨ημουν ανυπόμονη και απόλυτη.Ήμουν καλά και αγαπούσα πολύ τον εαυτό μου.
Κάτι γίνεται πάντα και όλα αλλάζουν γυρίζεις πίσω κοιτάς και αναθεωρείς. Πράξεις απόψειες σκέψεις και τρόπο ζωης.
Έτσι και εγώ άλλαξα για εναν άνθρωπο και μόνο για να μπορέσω να συμβαδίσω μαζί του.Δεν το μετάνιωσα ποτέ .Υπομονή :Λέξη άγνωστη για μένα στο παρελθόν , τώρα πια φίλη μου καλή.Μαζί κοιμόμαστε, μαζί ξυπνάμε. Και πάλι είμαι καλά και αυτή η πλευρά του εαυτού μου μου αρέσει. Η απόλυτη φύση μου έγινε πιο διαλακτική και αυτό μ΄αρέσει.
Όμως καμιά φορά νοσταλγώ τον παλιό μου εαυτό αυτόν που όταν έφτανε στη διασταύρωση, με θάρρος και αποφασιστηκότητα έπερνε την γεναία του απόφαση και προχωρούσε πιστή μεχρι το τέλος στην απόφαση της.Διάλεγε ενα δρόμο και χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος τον έφτανε μέχρι το τέλος.
Τώρα όμως κάθομαι στη διασταύρωση και ζυγίζω, υπολογίζω(μόνο χαρτί και μολύβι που δεν έχω βγάλει ακόμα)μετράω από δω μετράω από κει και ακόμα άκρη δεν μπορώ να βγάλω.
Ποιό δρόμο ν αδιαλέξω?Γιατί να τον επιλέξω?Πού θα με βγάλει και πόσο δύσκολο θα είναι να τον περπατήσω?
Όλα αυτά με μπερδεύουν χειρότερα.Βγαίνω από το σώμα μου και σαν πνέυμα με κοιτώ από μακρυά και τρομάζω.Βλέμα απλανές και προβληματισμένο.Μυαλό χίλια διαφορετικά κομμάτια.Και ενα κορμί έρμαιο περιμένει υπομονετικά την εντολή του που να πάει.
Μου λείπει ο παλιός εαυτός μου αυτός θα ήξερε τώρα τι να κάνει.Όμως δεν βρίσκω πουθενά που τον εχω κρύψει.
Όποιος λοιπόν τον διακρύνει πουθενά να του πει οτι δεν τον έχω ξεχάσει και είναι και αυτός κομμάτι μου.Και τώρα είναι η ώρα του να εμφανιστεί και να με σώσει...
update 14:42
χάλια χάλια χάλια χάλια έπιασε και βροχή και κλαίμε παρέα με τον ουρανό τώρα.
Τι ωραία δεν είμαι πια μόνη
