Μωρε λες? Να αξίζει τελικά να προσπερνάμε καμιά φορά τον εαυτό μας προκειμένου να ζήσουμε κάτι δυνατό?
Να υποχωρούμε να μαζευόμαστε λίγο για να έχουμε μετά να θυμόμασστε εμπειρίες?Να μαζεύουμε στιγμές?

Γιτί τελικά τι είναι η "ζωή" μερικές στιγμές ευτυχίας και μερικές στιγμές δυστυχίαςκαι πόνου με περιτύλιγμα μερικές στιγμές ρουτίνας-πλήξης και ανίας.

Δεν ξέρω τι είανι σημαντικό τελικά και τι όχι.Ανάλογα με τη φάση που ζεις φαντάζομαι εξαρτάται και η σημαντικότητα των πραγμάτων.Πάλι σκέψεις ανάκατες βασανίζουν το μυαλό μου .Και οι λέξεις απλά χορεύουν μπροστά μου χωρίς ουσία,χωρίς νόημα...




τώρα τελευταία εχω αρχίσει και διαβάζω παλιά μου ημερολόγια και σκέφτομαι παλιές ιστορίες.Αυτό είναι από το ημερολόγιο του 2000 δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς γεγονός αναφέρεται γιατί πάντα γράφω λίγο περίεργα αλλά κάπου πάει το μυαλό μου (οχι βέβαια οτι εχει και καμια ιδιαίτερη σγμασία)απλά οι απορίες μου και οι σκέψεις μου οι τότε είναι πολύ κοντά στις απορίες του τώρα.