Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Των Παθών

Μια βδομάδα δύσκολή , η βδομάδα των παθών.Αν και για μένα οι δυσκολίες και οι ανατροπές έχουν αρχίσει εδω και μήνες. Τυχαίο??Δεν ξέρω θα δείξει.
Πόσο δύσκολο να περιμένεις άπραγος τις εξελίξεις της ίδιας σου της ζωής χωρίς εσύ να μπορείς να καθορίσεις τη διαδρομή, του ίδιου σου του τρένου. Νιώθω σαν υπο κατάληψη, σαν κάποιος να έχει ανέβει στο τρένο που ανήκει σε μένα και με δική του θέληση αλλάζει πορείες και κατεύθυνση. Και εγώ με φόβο να περιμένω δεμένη στο τελευταίο βαγόνι κάποιος να με σώσει. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν ελέγχω αλλά ελέγχομαι. Σαν να περιμένεις τον απομηχανής θεό να αλλάξει την πορεία το τελευταίο δευτερόλεπτο του εκτροχιασμού.
Πολλές φορές η υπομονή η επιμονή και η πίστη φέρνουν θετικά αποτελέσματα. Έτσι λένε. Πόση όμως υπομονή?Πόση επιμονή? Και πότε καταλαβαίνεις αν πρέπει να πηδήξεις από το τρένο για να σωθείς? Και αν πρέπει να μείνεις μέχρι το τέλος γιατί κάπου στη πορεία μπορεί όλα να αλλάξουν.
Και αν πρέπει από την αρχή να εγκαταλείψεις?Ο καπετάνιος πάντα φεύγει τελευταίος απο το πλοίο του η τελικά οταν βλέπει την αναπόφευκτη καταστροφή φεύγει πρώτος να σώσει το τομάρι του? Και τελικά εγω σε ποιά κατηγορία ανήκω?????