Καθισμένη στο γραφείο και περιμένοντας να περάσει η ώρα για να φύγω γυρίζω στη blogoγειτονιά.

Αυτός ο μήνας τελικά έχει βυθίσει στη θλίψη πολύ κόσμο μαζί και μένα.Μια θλίψη χωρίς λόγο ύπαρξης, χωρίς αιτία και χωρίς προορισμό
Αν και ο καιρός δεν είναι μουντός αυτή η μελαγχολία έρχεται μόνη της όπως πάντα και χωρίς πρόσκληση.

Αν και καλά και χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα στο πίσω μέρος του μυαλού μου μια μουντάδα με κυριεύει τις τελευταίες μέρες.Μια προσμονή για το αβέβαιο αύριο και ενας φόβος συγχρόνως.
Τι έρχεται και αν θα μπορέσω να το αφομιώσω.

Τα πράγματα πάνε πολύ καλά επιτέλους και ως περίεργο ον νομίζω οτι ο κίνδυνος κρύβεται κάπου και εγω απλά δεν τον βλέπω.Μα έτσι είμαστε τελικά?Ψάχνουμε παντού τη "στραβή" και δεν ηρεμούμε ούτε λεπτό.Άγχος γρίνια μουρμούρα για το παραμικρό.

Έμαθα πολύ καλά να κλαίω σε σημείο που το έκανα συνήθεια.3 φορές την ημέρα μαζί με το καφέ, και τώρα που δεν μου χρείαζεται πια αυτή η συνήθεια εγω ψάχνομαι.

Τι που ποιός πότε και γιατί όλα γυρίζουν στο μυαλό μου και δεν μ αφήνουν να ζήσω αυτό που τόσο ξαφνικά παρουσιάστηκε και που τόσο καλό μου κάνει.Και εγω ψάχνω στις γωνίες κάτω από τα έπιπλα πίσω απο την πολυθρόνα να βρω και να ξορκίσω το κακό.

Γιατί θ αρθει το ξέρω το περιμένω.Αλλά περιμένοντας δεν ζω δεν βιώνω δεν απολαυμβάνω δεν ρουφάω τη ζωη.Και τι κάνεις εσύ για αυτό?Άνθρωπος θα είσαι και εσύ δεν μπορεί θα το χεις νιώσει και εσυ.


Αλήθεια έχει νιώσει ποτέ οτι τα πράγματα πάνε πολύ καλά και αυτό να σου προκαλεί μια ανησυχία κρυφή στο πίσω μέρος του μυαλού σου?Και πως το αντιμετώπισες?Πες μου και μένα ίσως βοηθήσει!!!