Επισκεψεις σε φιλους...

Δεν είχα σκοπό να αλλά ξω τόσο σήντομα το παρακάτω κείμενο αλλά ένιωσα την ανάγκη να χαρίσω μερικές φωτογραφίες σε αξιόλογους φίλους που βρήκα εδω μέσα.

Σας ευχαριστώ όλους που δεν με ξεχνάτε και ερχόσαστε συχνά και τα λέμε...

στην una mama...και όχι μόνο

για να πετάξεις μακρυά....

στην tsaperdona γιατί αυτό παθαίνω όταν τη διαβάζω

στη betty γιατί της αρέσει να ασχολείται με το φεγγάρι

στη Μαριλένα για να έχεις και ένα γατάκι από μενα

και μία για το ραφάκι σου να της κάνει παρέα

στην trelofantasmeni που τρέχει συνέχεια το τελευταίο καιρό

στην ενεσούλα μου γιατί γιατρεύει πάντα τις πληγές μας

Όχι οχι τους υπόλοιπουςε φίλους μου δεν τους ξέχασα θα τους φέρω τα δώρα τους αργότερα γιατί τώρα πρέπει να φύγω.

ΥΠΟΜΟΝΗ...

Θλιμένη Διάθεση

Σήμερα έχω μια διάθεση πολύ περίεργη ξύπνησα το πρωί και για κακή μου τύχη δεν ξύπνησαν μαζί μου ούτε ο λαιμός ούτε η μύτη μου."Μμμ πάλι άρρωστή ?" ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα στον εαυτό μου σήμερα το πρωί και άνοιξα τη ντουλάπα να βρω την διάθεση.Αλλά μάταια έψαξα όλο το σπίτι δεν τη βρήκα πουθενα.Περίεργο γιατί ήμουνα σίγουρη οτι κάπου εδω την άφησα εχθες το βράδυ.

Ντύθηκα στα μαύρα(ως συνήθως όταν δεν εχω όρεξη) δεν έκανα το κόπο να βαφτώ και έφυγαν γρήγορα από το σπίτι για να πάρω αέρα.Στο δρόμο οδηγούσα μηχανικά και μη με ρωτήσετε τη διαδρομή δεν τη θυμάμαι έφτασα στο γραφείο από συνήθεια επειδή έρχομαι κάθε μέρα αλλιώς μπορεί και να χανόμουνα στην Αττική οδό(μην σας κάνει εντύπωσει)

Το μόνο που κατάλαβα από όλη τη διαδρομή είναι οτι έπιασα τον εαυτό μου να γυρνάει στο παρελθόν και να σκέφτεται διάφορα να τα αναλύει πάλι και πάλι και να ψαχνει να βρει λύσεις(ε ψιτ κούκλα ξεκόλλα πια).

Πρέπει να πάρω απόφαση οτι εγω και το παρελθόν μου κάνουμε πολύ καλή παρέα γιατί με επισκέπτεται πολύ τακτικά το τελευταίο καιρό.Γυρνάω συνεχώς πίσω σαν να έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς που δεν μ αφήνουν να πάω παρακάτω.

Το θέμα είναι οτι δεν εχω καμία όρεξη ούτε να πάω παρακάτω αλλά και ούτε να γυρνάω πίσω.Θέλω να μείνω εδω στάσιμη να παλέψω με τις πληγές μου και όταν τις νικήσω(γιατί θα το κάνω κάποια στιγμή) τότε ναι θα μπω στο πρωτο λεωφορείο που θα βρω μπροστά μου και θα φύγω.

Είναι μια διάθεση περίεργη η σημερινή.Δεν βρίσκω λόγια να την περιγράψω.Δεν είναι χαρά (οχι οχι) δεν είναι πόνος, δεν είναι ματαιοδοξία δεν ξέρω είναι περίεργο.Ψάχνω από το πρωι να βρω τη κατάλληλη λέξη.Μάταια όμως ακόμα δεν κατάφερα να ονομάσω αυτό που νιώθω.

Αααα ναι ίσως...

Ναι μάλλον...

Ναι το βρήκα...

Θλίψη, αυτή είναι η σωστή λέξη.Ναι νιώθω περίεργα.Άνθρωποι καταστάσει και μνήμες από παλιά βρίσκονται συνεχώς μπροστά μου άθελα μου και εντελώς τυχαία.Μου παίζει περίεργα παιχνίδι αη μοίρα.Μου δίνει λίγο χρόνο να σκεφτώ και μόλις καταλήξω και αποφασίσω τότε τσουπ μου πετάει μπροστά μου το παλιό και ανεκπλήρωτο έρωτα και σβήνει όλες μου τις αποφάσεις σε μια στιγμή.Μάλλον οι θεοί έχουν καταλάβει τι κορόιδο είμαι και σπάνε πλάκα μαζί μου.

Ξέρουν οτι δεν μπορώ να αντισταθώ στη στιγμή(και ας υποφέρω χρόνια μετά)και μου πετάνε στο κεφάλι οτιδήποτε μπορεί να με ζαλίσει.Παλιές φίλες που δεν πρέπει καν να θυμάμαι μου τις στέλνει σε στιγμές μοναξιάς,τον μεγάλο έρωτα μου σε στιγμή αδυναμίας,εξομολογήσεις συγγενών σε στιγμή λάθος.

Και ρωτώ γιατί καλοί μου θεοί όλα μαζί?Ένα ενα δεν γίνεται?Τι δοκιμάζεται δηλ?Τις αντοχές μου, τα νευρά μου τι?

''Όλα για κάποιον λόγο γίνονται" έτσι μου είπε πρόσφατα μια φίλη.Και έρχομαι εγω και ξαναρωτώ:

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟΟΟΟΟΟΟΟΟ?

Καλοκαιρινές Αναμνήσεις

Κάποιος ξεκίνησε αυτό το παιχνίδι με τις παιδικές φωτογραφίες τις καλοκαιρινές.Εγω θα παραθέσω μια μονο φωτογραφία αρκετά πρόσφατη γιατί μόνο αυτή έχω στον υπολογιστή μου και γενικά αποφεύγω να με βλέπω μικρή γιατί κλαίω κλαίω πολύ από τα γέλια...


Είναι πριν δυο χρόνια κατα τη διάρκεια ενος πολύ ευχάριστου ταξιδιού στη Σκιάθο.



Τα σχόλια για τη πόζα παρακαλώ να μην εκφραστούν....



πίσω μου το απέραντο γαλάζιο αυτό κρατά πάνω πάνω στις σκέψεις μου από τις καλοκαιρινές διακοπές.



Αμαν βρε παιδια ακόμα δεν μπορέσαμε να συνέλθουμε από την επιστροφή τω διακοπών και με βάλατε να τις ξαναθυμηθώ?Σνιφ σνιφ




Ήθελα να ξερα ποιανού ιδέα ήταν(%$%@*%@$)



Ορίστε τώρα που με είδατε τι καταλάβατε?

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ! ! !

update:27/9/2007

ορίστε για να μην λέτε πάρτε και άλλες να με χορτάσετε(αμα ξαναπατήσει κανείς μετά από αυτό εμένα να με φτύσετε)

με πίο σοβαρές πόζες αυτή τη φορά....

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ένιωσα την ανάγκη ξαφνικά πριν από μέρες να φύγω να χαθώ.Να κλειστώ στο καβούκι μου και να ξαναβγώ όταν θα είμαι πραγματικά έτοιμη να αντιμετωπίσω ξανά το κόσμο.

Και αυτό έκανα.Η αλήθεια είναι οτι μου πήρε πολύ λιγότερο χρόνο από όσο υπολόγιζα αλλά ήταν και πολύ δύσκολες μέρες και κυρίως νύχτες.Έφυγα λοιπόν με κατευθυνση προς το άγνωστο.Φόρτωσα το αυτοκίνητο με σκοπό να γυρίσω το "κόσμο" για να βρω το δικό μου κόσμο.

Κατέληξα σε μια φίλη κάπου μακρυά από την Αθήνα και κατάφερα να κλείσω της πληγές μου και να σταματήσω να αιμοραγώ.Καλά δεν κατάφερα να τις γιατρέψω πλήρως όλες γιατί βλέπεις ήταν πολλές οι πληγές και βαθυά τα τραύματα και η αλήθεια είναι οτι τις είχα παραμελήσει δεν είχα δώσει τη πρέπουσα σημασία με αποτέλεσμα αυτές να με πονάνε σε κάθε αλλαγή του καιρού.

Έτσι αποφάσισα να γυρίσω επιτέλους αυτή τη σελίδα στο βιβλίο της ζωής και πήρα κουράγιο και δύναμη για να ξεκοινήσω να γράφω το νέο κεφάλαιο.Είχα ανάγκη να φύγω από όλα τα παλιά.Να κλείσω όλες τις παλιές ιστορίες και μόνο όταν βρέθηκα πολύ μακρυά από αυτές κατάλαβα οτι ήταν πολλές οι πόρτες που δεν είχα κλείσει φεύγοντας.

Με καθαρό λοιπόν μυαλό και με φορτισμένες μπαταρίες ξεκινάω πάλι από την αρχή.Μια αρχή που είχα μεγάλη ανάγκη.
Έτοιμη πια να νιώσω ξανά και να παραδοθώ πάλι σε καινούργια λάθη και να ζήσω καινούργια πάθη.

Με πόλυ καλή διάθεση πια ξεκινάω να γράφω μια νεα ιστορία στο βιβλίο μου και ελπίζω αυτή τη φορά να σταθώ πιο τυχερή και η εξέλιξη της να με πάει σε μέρη που δεν εχω ξαναβρεθεί και κυρίως σε καταστάσεις που δεν θα με κάνουν να πονώ......

Ενα ζευγάρι αυτιά.....

Πόσο απολαμβάνω αυτά τα όμορφα και δροσερά απογεύματα στη βεράντα με καφέ και τσιγάρο ,παρέα με μια φίλη να συζητάς όλη τη νύχτα το "τραγικό" σου πρόβλημα.Ξέρεις αυτό που δε σε πήρε τηλ σήμερα δεν σου μίλησε καλά το πρωί που έχεις μέρες να τον δεις τι νακάνεις τι να κάνω. Εχθές κατάλαβα οτι αυτές οι κουβέντες οι ατελείωτες δεν οδηγούν ποτέ πουθενα και στο τέλος δεν βγάζεις καν συμπέρασμα αλλά είναι απαραίτητο να μοιράζεσαι το καημό σου.



Όλοι βέβαια παριστάνουν πάντα τη φωνή της λογικής και είναι πάντα αντίθετοι με αυτό που προσπαθείς να τους πεις.Σ αγαπάνε και θέλουν το καλό σου γι αυτό προσοπαθούν να σε προφυλάξουν από κάθε κακοτοπιά.Ε όχι αφήστε με να κάνω τα δικά μου λάθη και πιο πολύ αφήστε με να τα ζήσω όσο εγώ θέλω και όχι όσο "πρέπει"

Δεν θέλω να έχω λογική θέλω να ζω έντονα τα πάθη τα λάθη τη λύπη τη χαρά μου.Θέλω να κλαίω να πονάω να κατεβαίνω κάθε μέρα και πιο κάτω μόνο όταν φτάσω στο πάτο θα καταφέρω και να ξανασηκωθώ .Μην με τραβάτε έτσι ατσούμπαλα δεν θέλω δε μπορώ.

Να ζεις κάτι και να το ζεις ολόκληρο αυτή είναι η χαρά της ζωής να γελάς και αμέσως μετά να κλαις ναι το ξέρω είναι τρελό όμως εγω ετσι επέλεξα να ζω.

Είναι κάτι στιγμές σαν και αυτή που με κουράζουν όλοι που κανείς δεν έχει όρεξη να ανοίξει τα αυτιά του και μόνο να σ ακούσει όλοι πρέπει κάτι να σου πουν βλέπεις αυτοί είανι γεμάτοι εμπειρίες.

Δεν θέλω τη γνώμη κανενός ενα ζευγάρι αυτιά θέλω μόνο για να βγάλω από μέσα μου ότι με πονάει και οτι με χαλάει.

ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ???

Δεν ξέρω αν αυτό που ζω είναι πάθος δεν ξέρω καν αν είναι λάθος(μαλλον αυτό το ξέρω αλλά δεν θέλω να το παραδεχτώ),δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτή η ιστορία.Το μόνο που ξέρω είναι οτι μου κάνει κακό αλλά δεν μπορώ να τη σταματήσω νιώθω οτι αυτό που ζω δεν έχει κάνει το κύκλο του άρα δεν έχει έρθει και η ώρα να τελειώσει.

Κανονικά σαν δυνατός άνθρωπος που είμαι(εγω δεν το πιστεύω αλλά ετσι μου λένε)πρέπει να τελειώσω εγώ αυτό το παραμύθι όμως όσο και αν ψάχνω δεν βρίσκω πουθενά τη δύναμη.Κάποια στιγμή "ξυπνάω" βάζω μπροστά τον εγωισμό και λέω ενα τεράστιο και ηχυρό ΤΕΛΟΣ και προσπαθώ να το εφαρμόσω αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να μπλέκω περισσότερο το μυαλό και τη καρδιά μου και έτσι ξαναγυρνάω στο μπερδεμένο μου πρόβλημα να ψάχνω από την αρχή να βρω την αιτία του κακού και κατα συνέπεια και τη λύση του.

Είσαι κάτι σημαντικό για μένα αλλά και ταυτόχρονα κάτι κακό.Προσπαθώ να ζυγίσω τα πράγματα αλλά δεν ξέρω τι υπερισχύει τελικά το πάθος ή το λάθος?Τις μισές μέρες λεω "δε βαριέσαι προσπάθησε να κερδίσεις αυτό που ομίζεις οτι αξίζει" και τις άλλες μισες με πιάνει το παράπονο και "τι ασχολούμε και χαλιέμαι για κάποιον που δεν καταλαβαίνει την αξία μου ουφ πια κουράστηκα"

Και ναι αυτό είναι τελικά κουράστηκα και σιχάθηκα και τις δύο όψεις του νομίσματος αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου πως λειτουργεί.Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι θα γίνει στο τέλος αλλά πήρα μια σημαντική αποφαση...
ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΚΟ

Άλλωστε πόσο κακό ακόμα μπορεί αν σου κάνει μια ερωτική ιστορία που σε κρατάει φυλακισμένη μέσα της τόσο που εσύ δεν θες πια να φύγεις.?

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΝΑΚΑΤΕΣ

Με καφεδάκι στα χέρια (τον πρώτο ζεστο καφέ του μήνα) τσιγάράκι να καίει στο τασάκι και τα παράθυρα ορθάνοιχτα μπροστά μου η σκέψη δεν είναι εδω.
Σήμερα σκέφτομαι έντονα έναν άνθρωπο απο το παρελθόν μου ίσως από το παρόν μπορεί και από το μέλλον μου.δεν ξέρω αν το έχεις νίωσει ποτε να ΄νιώθεις κάτι αλλά να μην ξέρεις τι ακριβώς είναι ούτε εσύ καλά-καλά.
Είναι ένας άνθρωπος που πέρασε βιαστικά από τη ζωή μου αλλά άφησε πίσω του πολύυυυυ πόνο(και εδω είναι το περίεργο)αλλά και πολύ μεγάλη αγάπη.Ένας βασικός σταθμός στη μέχρι τώρα ζωή μου.Δεν μπορω να μιλησω για έρωτα τώρα πια δεν μπορώ να μιλήσω για πόνο ακόμα και αυτός έχει φύγει.Μπορώ όμως να μιλήσω για αληθινή αγάπη για κάποιον που όσο και αν με πληγώνει εγω είμαι εκει και θα είμαι πάντα εκεί στη δύσκολη στιγμή και χωρίς να με φωνάξει.Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό απορώ και με τον ίδιο μου τον εαυτό πολλές φορές νευριάζω με τη "βλακεία" μου αλλά όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να το παλέψω δεν μπορώ να το νικήσω.Ένα συναίσθημα που δεν ήξερα οτι κρυβόταν μέσαν μου και δεν ξέρω πως να το χειριστώ.Με μπερδεύει με αποσυντονίζει.Προσπαθώ να βάλω τη ζωή μου σε μία τάξη προσπαθώ να παλέψω με το χάος και την αταξία(και τα καταφέρνω στο τέλος) και μόλις τα καταφέρω τσουπ να σου τον πάλι μπροστά μου να πετάξει τη πέτρα του στα γαλήνια νερά του.Και μετά αυτό το βόυβό κύμα που με ανακατεύει με ζαλίζει.Και εγω να παλέυω πάλι από την αρχή να μείνω στην επιφάνεια πάνω που είχα καταφέρει να βγω κοντά πολύ κοντα στη στεριά.

Τελικά η στραβός είναι ο γυαλός η στραβά αρμενίζω εγω.Ακόμα δεν το εχω βρει και δεν ξέρω αν θα το ανακαλύψω και ποτέ.Τι άλλο μου μένει να κάνω?



Β Ο Η Θ Ε Ι ΑΑΑΑΑΑ πνίγομαι.....