ΤΑ ΧΑΑΑΑΠΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΡΕ

Η ώρα περασμένες 13:00 στο γραφείο.Η φίλη μου η βαρεμάρα μου χτύπησε όπως πάντα την πόρτα και σήμερα(στην ωρα της πάντα πιστή στο ραντευού της)μόνο που σήμερα εγω είμαι αλλού ταξιδεύω αλλού.

Ταξιδεύω και ονειρεύομαι μια ζωή ήρεμη ήσυχη χωρίς ίντριγκες χωρίς φωνές.Όλη μου η σκέψη αυτές τις μέρες είναι ο απογαλακτισμός μου από το πατρικό μου(με κλάυθμούς και οδυρμούς μάλλον)και η δεύτερη απόπειρα για συγκατοίκηση με το έτερον μου 1 μιση(εχει παχύνει τελευταίως η αλήθεια είναι αυτή).

Οι σκέψεις πολλές τα προβλήματα ακόμα περισσότερα όμως αυτή τη φορά μάλλον υπάρχει περισσότερη όρεξη και κέφι για να πετύχει αυτό που πάμε να κάνουμε.Τουλάχιστον από μένα υπάρχει περισσότερο πείσμα αυτή τη φορά.Πρώτα για μένα και μετά για να μπούμε στο μάτι όλων αυτών που παλεύουν ,τόσους μήνες με νύχια και με δόντια να μπουν ανάμεσα μας.

Όμως αυτή τη φορά, ο φόβος είναι μεγαλύτερος γιατί αυτή τη φορά δεν υπάρχει πια περιθώριο λάθους.Αυτή τη φορά καλέ μου πρέπει να πετύχει.Πρέπει να το οργανώσουμε σωστά και να το πιστέψουμε εμείς πρώτα από όλα.

ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΕΞΩ ΛΟΙΠΟΝ!!!

ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΚΥΡΙΟΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥ(αντε τα νεύρα μου λέεεεμε)