Παρασκευή σήμερα και η διάθεση μου είναι χειρότερη ever.
Κάθομαι αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου στο ενα χέρι το τσιγάρο δίπλα μου ο ζεστός καφές και πάμε..
Εχθές είχα μια σύγκρουση με ένα οικογενειακό μου πρόσωπο και πολύ χάλια ξύπνησα σήμερα.

Συγχύστηκα μάλωσα θύμωσα έκλαψα και στο τέλος έψαξα αν βρω το γιατί αλλά μάταια...
Είπαμε λόγια που πονάνε αλλά ίσως στο βάθος τους να κρύβαν μια μικρή αλήθεια...

Κάθισα και σκέφτηκα πολλά και για πολύ ώρα κούρασα το μυαλό μου το έστιψα όμως ακόμα δεν βρήκα την απάντηση

Από μικρή ως δυνατός χαρακτήρας τσακωνόμουν με όλο το κόσμο και δεν σήκωνα καμία αντίθετη από δική μου άποψη.Μαγαλώνοντας όμως κουράστξκα να τσακώνομαι και αναθεώρησα πολλά πράγματα ετσι λοιπόν έμαθα να μοιρίζομαι την καταιγίδα και να την "κοπανάω" λίγο πριν ξεσπα΄σει για να μην βραχώ και μέχρι σήμερα τα έχω καταφέρει καλά.

¨Οχι δεν αποφεύγω απλά φεύγω όταν η κουβέντα είναι ανούσια και ηλίθια.
Θέλω λοιπόν να βάλω σε μια βάση τη ζωη μου και σε ενα συγκεκριμένο τρόπο πλέυσης.
Τόσα χρόνια πήγαινα όπου φυσάει ο άνεμος όμως πια αυτό δεν με γεμίζει.Αποζητάω πια την ηρεμία τη γαλήνη την σταθερότητα και είναι πολύ δύσκολο τελικά να τη βρω

Εχω όνειρα και ελπίδες που δεν μ αφήνουν να πραγματοποιήσω.Προσπαθώ να κάνω ενα βήμα μπροστά και όλοι με τραβάνε πέντε βήματα πίσω.Σαν να μην θέλουν να με αφήσουν.Φοβούνται οτι αν ανοίξω τα φτερά μου θα με χάσουν ακι ίσως να μην είναι εντελώς αβάσιμο αυτό ίσως όμως και να είναι.Μα αν δεν το κάνεις πως θα μάθεις?


Όλοι μιλάνε εκ του ασφαλούς από τω τι έχουν δει τι έχουν ακούσει όλοι είναι πρόθυμοι να δώσουν συμβουλέ για το καλό σου(και ποιός το ξέρει το καλό μου αν οχι εγω η ίδια?)κανείς όμως δεν μιλάει βιωματικά....

Ζήσε λοιπόν την εμπειρία και μετα απλώς μοιράσου την με τους άλλους αλλά άσε και αυτούς αν βιώσουν τις δικές τους.



Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβα αρμενίζω(δεν εχω καταλάβει ακόμα)