Είσαι εκείνος που μπορεί αγάπη να μου δώσει,
ώριμος άντρας και παιδί,
μια φλόγα δηλαδή.
Κι όμως ποτέ δεν έχεις δει
τι μ' έχει αναστατώσει,
ποτέ δεν έχεις νιώσει τι
μου συμβαίνει, τι.
Αχ, και να γινόμουν η αγάπη σου, αχ
αχ, και να κοιμόμουν στο κρεβάτι σου, αχ,
να 'μουνα εκείνη που στά χέρια σου κρατάς,
αχ, και να μου λες πως μ' αγαπάς.
Είσ' ένα πάθος δυνατό,
κι όμως δεν το 'χεις μάθει,
πρόβλημα καθημερινό
που μοναχή μου ζω,
σκέψη που καίει το μυαλό,
μες στην καρδιά μου αγκάθι,
απ' τα ωραία λάθη που αξίζει ν' αγαπώ.
6 σχόλια:
Kαι ποιήτρια μικρό μου;:)
(ή δεν είναι δικό σου και παλι έγινα ρεζίλι; :))
xxxx
Της Μαρινέλλας είναι τουλάχιστον εγω από αυτήν το λάτρεψα δεν ξέρω αν το χει πει και άλλη
την καλησπέρα μου και τα σέβη μου στην τρελοοικογένεια
ωραιο...καλο σου βραδυ κοριτσακι!
Ευτυχως εδω και χρονια ακουω λοου μπαπ ...
κι εχω ερθει στα ισα μου..
με αυτα παθαινω αλλεργιες!!
::) μη δινεις σημασια ειπα να γκρινιαξω λιγο στερουμαι ζαχαρης :)
κ/νυχτα!
ε,τότε θα καταθέσω και γω την άποψή μου
Είσαι μια συνήθεια
που ’χει πια περάσει,
είσαι ένα λάθος τόσο μακρινό.
Σου το ξαναλέω, σ' έχω πια ξεχάσει,
πάρε την καρδιά σου
κι άντε στο καλό
Λίτσα Διαμάντη
(σούπερ)!
και πανω που πηγα να εξυμνησω τα ποιητικα σου καλη...
Δημοσίευση σχολίου