Και μετά το 3ήμερο μουσικοχορευτικό γλέντι καιρός μας είναι να επανέλθουμε στη καθημερινότητα.
Αυτή τη σκληρή και βαρετή καθημερηνότητα.

Εντάξει ξέρω δεν δικαιούμε να παραπονιέμαι ούτε λόγω ηλικίας ούτε λόγω υποχρεώσεων(παιδιά γατιά δεν έχω) αλλά λόγω βαρεμάρας εχω να σας πω πολλά.

Σήμερα πρωί πρωί με την αυγούλα κατά τις 6 άνοιξε το μάτι μου(δεν ξέρω γιατί(μάλλον γιατί κοιμόμουνα όλη τη κυριακή))και κατά τις 7.30 βρέθηκα στο δρόμο για το γραφείο τι άλλο να έκανα στο σπίτι?

Και εκεί που κάθομαι αμέριμνη στο φανάρι μου μέσα στο αμαξάκι μου και με το καλοριφέρ στο φουλ δίπλα μου στο τζάμι νιώθω μια παρουσία .Ε εντάξει λεο κανένας πακιστάν για τα τζάμια θα είναι ή για χαρτομάντηκαλα κάνω το κεφάλι αριστερά και τι να δω ένας άντρας γύρω στα τριάντα με ενα μωρό στην αγκαλιά να ζητάει ελεημοσύνη.

Τρελάθηκα σάστησα δεν κούνησα ούτε το βλέφαρο είδε και απο είδε και έφυγε και τον παρακολουθούσα τώρα από το καθρέφτη καθόλη τη διαδρομή του προς τα πίσω αυτόκίνητα

Το μωρό να νυστάζει να περπατάει με το ζόρι και αυτός ο αχρείος να το σέρνει στη κυριολεξία μέσα στο κρύο.Προς στιγμήν ντράπηκα που δεν άνοιξα το παράθυρο να δώσω κάτι αλλά είχα μείνει κόκαλο λέμε δεν μπορούσα να κουνηθώ και μετά το μετάνιωσα νευρίασα τσαντίστηκα και μετά με ξαναπιάσανε τα ψυχοπονιάρικα και χάλια

Άλλαξε όλη μου η διάθεση από εκείνη την ώρα κάτι μαύρισε μέσα μου.Και μετά λέμε οτι έχουμε εμείς προβλήματα τι να πει και αυτό το παιδάκι που ακόμα δεν ήρθε καλά καλά σε τούτο το κόσμο και έχει ήδη γνωρίσει τη μαύρη του όψη.

Τι να πώ δεν ξέρω ονειρέυομαι ενα μέλλον χωρίς κακία χωρίς μαύρη όψη χωρίς χωρίς χωρίς αλλά μάλλον ήρθε η ώρα να ξυπνήσω βλέπεις τα όνειρα κρατούν μόνο μερικές στιγμές....

Την καλημέρα μου σε όλους και μια ευχή για μια καλή βδομάδα!!!