Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Απο μικρή αυτός ο άνθρωπος με ταξίδευε με πήγαινε σε κόσμους μαγικούς πολλοί των λεν απαισιόδοξο πολύ των λεν περίεργο εγώ όμως μέσα από αυτή τη θλίψη μαγεύομαι κλαίω πονάω και ξαναγεννιέμαι ξανά από τις στάχτες μου



ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΗΤΕ Ο ΕΡΩΤΑΣ...

Τώρα που μήτε ο έρωτας μήτε η φιλία της φέρνει,
μήτε κι αυτό το μίσος μου παρηγοριάν, α,
πώςη ώριμη θλίψη μου κατά καιρούς τα περασμένα γέρνει,
της νιότης μου καρπός!

Χορδή η καρδιά μου δέχονταν το Μάρτη ανατριχίλα.
Ακόμα με συνέπαιρνε γλυκιά μια συλλογή
όταν το νέο Φθινόπωρο με μαραμένα φύλλα
εράντιζε τη γη.

Μια πεταλούδα επέταγε και την ακολουθούσα·
ήταν η απάρθενη ζωή μου, η ζωή του κόσμου, η μια.
Ο νους μου σάμπως ξύπνημα τη χαραυγή. Και η Μούσα
μου άγγιζε τα μαλλιά.

Δώστε μου τα παιδιάτικα χρόνια μου πόχουν γίνει
στην ηρεμία του δειλινού χρυσός, ωραίος καπνός,
τα χρόνια που 'ρθανε χαρά, πέρασαν καλοσύνη,
κι έφυγαν ουρανός.

Να λετε πάλι στο πικρό χείλος μου την αχτίδα,
στα μάτια την ανθρώπινη και θεία σταλαγματιά.
Εξωτικό μπλάβο πουλί, φέρετε την ελπίδα,
χαμένη τώρα πια.

Και στο χλωμό μου μέτωπο για λίγο κάμετε ώστε
χίμαιρες, οραματισμοί σαν άστρα να κυλούν.
Οι άγγελοι να διατάζουνε, κι από τα τέμπλεα δώστε
οι θεοί να μου γελούν.

Ύστερα, στο κορύφωμα του απελπισμένου δρόμου,
ας ήτανε ανατέλλοντα τα μάτια σου να ιδώ,
πρώτη αγαπούλα, και να κράταες άνθος τ' όνειρό μου,
τ' όνειρο που μαδώ.

Α, πώς η λύπη μου κατά τα περασμένα στρέφει!
Όμοια και η νύχτα πάντοτε γυρίζει στο πρωί.
Α, πώς τα χρόνια σαν καπνός εχάθηκαν, σα νέφη,
σαν πάχνη, σα ζωή!
Καρυωτάκης

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο αλλά μέχρι να το διαβάσω "ξεγκαβώθηκα" η γυναίκα...

Είδα και το ποστ με τις φωτό...κούκλα φτου-φτού !

Μαριλένα είπε...

Ποιος είναι καλό μου;

καλη βδομαδα :))

Σκορπινα είπε...

Καλησπέρα κάρμα...

Ταξιδεύουμε πάλι???
Σε φιλώ μικρή μου!

kanataki είπε...

να βάλεις φώτα νέον να φωσφορίζει και η λεύκανση που έκανα

υγ μα τι μπλογκ!
υγ εισαι λυπημένο ή μου φαίνεται???
υγ γρήγορα χαμόγελα! είναι διαταγή!