Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2008

Μετά από 4 μέρες αποχής από την πραγματικότητα (λόγω ίωσης πάλι) εχθές το βράδυ επέστρεψα στη νυχτερινή ζωή.
Μια βόλτα στο πασαλιμάνι για ενα καφεδάκι ετσι για αν πάρω λίγο αέρα) μέ εβαλε σε σκέψεις...
Μια γνωστή της παρέας μόλις είχε χωρίσει και φυσικό είναι όλος ο κόσμος να περιστρέφεται για εκείνη γύρω από αυτό το κοσμοιστορικό γεγονός.(όλοι το έχουμε περάσει άλλωστε)

Όμως πόσο μπορείς να συμπτήξεις δυο χρόνια σχέσης και όλες τις λεπτομέρειες του χωρισμόυ σε μία ώρα, όσο δηλ διαρκεί ο καφές.Πόσο καλά μπορείς να νιώσεις προσπαθώντας να πεις όλα όσα εχουν συμβεί μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα?Μήπως υποτειμάμαι λίγο των χωρισμό μήπως χαλάμε όλη του τη μαγεία?

Νομίζω οτι θέλει τον ανάλογο χρόνο.Λογικό είναι οτι δεν μπορεις να το συζητάς για χρόνια αλλά να του αφιερώνεις μόνο λίγα λεπτά λίγες ώρες προσπαθόντας να καταλάβεις τα αμέτρητα γιατί?
Την παρακολουθούσα προσεκτικά και όλη μου ηπροσοχή ήταν στραμένη εκει για να μπορέσω να αφομιώσω τις αμέτρητες πληροφορίες που άκουγα έτσι ώστε στο τέλος να της δώσω μια απάντηση μια γνώμη για όλα αυτά που άκουσα.

Μα τη γνώμη μπορώ να δώσω, τι λέξεις μπορώ να πω για μια ιστορία που σχεδόν δεν κατανόησα και μου λείπουν πάρα πολλά κομμάτια για να την ολοκληρώσω.
Δεν είναι άδικό?Να πω τι?Αυτό που θέλεις να ακούσεις?Αυτό που πραγματικά πιστεύω ή την αλήθεια?
Μα πως μπορείς να ξεδιπλώσεις μια ιστορία μόνο με λίγες λέξεις?Να πεις όσα εσύ θεωρείς σημαντικά παραλείποντας ίσως αυτά που ήταν σημαντικά για τον άλλο??

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις προτιμώ να μην εκφέρω άποψη και γνώμη αλλά ξέρω πόσο ανάγκη έχει ο άλλος εκείνη τη στιγμή να ακούσει κάτι οτιδήποτε.Συνήθως θέλει να του πεις αυτό που έχει ανάγκη να ακούσει αλλά δεν ξέρω κατά πόσον αυτό είναι σωστό και βοηθάει.Από την άλλλη όμως ξέρει μέσα του την αλήθεια οπότε ότι και αν ακούσει από σενα δεν θα το κρατήσει.

Έχω ας πούμε την κολλητή μου η οποία κάθε φορά που είναι χάλια θέλει να της πείς αυτό που εκείνη τη στιγμή θέλει να ακούσει και την επόμενη που έχει ξεθολώσει το μυαλό της είναι καθ όλα έτοιμη για μια λογική συζήτηση.

Αυτά σκεφτόμουν αυτές τις μέρες και το πόσο μπορεί να έχω κουράσει εγω τους άλλους σε παρόμοιες καταστάσεις.
Και όχι για ακόμα μια φορά δεν έβγαλα κανένα λογικό συμπέρασμα
Το αφήνω στην κρίση σας συμβουλές δεκτές και αναγκαίες


Την καλημέρα μου τα φιλιά μου και τα δέοντα στη μαμά!!!

6 σχόλια:

diastimata είπε...

Οι φίλοι δεν κουράζονται, γλυκειά μου... Συνέχισε.

Σκορπινα είπε...

Μικρή μου,

Έχεις απόλυτο δίκιο σ'αυτά που αναρρωτιέσαι.
Όμως σου υπενθυμίζω ότι ο καθένας μας γνωρίζει πολύ καλά τι έχει συμβεί.Γνωρίζει το γιατί του χωρισμού.Γνωρίζει όλες τις καταστάσεις, τα βλέμματα, τις κινήσεις, τα συναισθήματα της κάθε στιγμής....Άρα ουσιαστικά την απάντηση την έχει ο καθένας μέσα του.Ο λόγος που βγαίνεις να συζητήσεις για το χωρισμό σου, είναι γιατί χρειάζεσαι να διώξεις τη μοναξιά, να γεμίσεις, έστω και για λίγο, το κενό που αφήνει αυτός που φεύγει ή που διώχνεις από τη ζωή σου...

Δεν προσπαθείς να βρείς απαντήσεις...Συντροφιά θες...Άρα ότι και να κάνει ο "φίλος" που τα συζητάτε, είναια ποδεκτό, απλά και μόνο αφού βρίσκεται δίπλα σου...

Φιλιά πολλά μικρή μου!

Μαριλένα είπε...

artou κοριτσάκι μου, εσύ να λες αυτά που θες, να μοιράζεσαι αυτο που νιώθεις, κι αν ο άλλος που σ' ακούει, πει "εντάξει για τώρα, αυριο πάλι" (το εχω πει στον αδερφό μου πολλές φορές ως τώρα), ούτε να στεναχωρηθείς, ούτε κάτι τέτοιο.

διάλειμμα θέλει και τίποτ' άλλο.

κάνε λοιπόν αυτο που νιωθεις, κι οι φιλοι γι' αυτό ειναι :))

φιλιά πολλά :))

(η μαμά σου σε διαβάζει; αν ναι, και τη δική μου καλησπέρα :))

drunk tank είπε...

"πάμε για μπύρες; δεν είμαι καλά...χωρίσαμε".

πόσες φορές το έχω και το έχουμε ακούσει όλοι; πόσες φορές θα το ακούσουμε ξανά;
το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα και...τα ποτά.

δεν περιμένει να ακούσει κανείς συμβουλές ή οτιδήποτε. την παρέα, τη συντροφιά δικού του ανθρώπου επιζητάμε όλοι. τίποτε παραπάνω.
οι χωρισμοί συνήθως διαφαίνονται από πριν συμβούν, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα το ξέρουμε πότε και γιατί έρχονται.
οι φίλοι, οι πραγματικοί, υπάρχουν από πάντα και αυτούς θέλουμε να ξέρουμε ότι έχουμε δίπλα μας.γιατί αυτές είναι οι μεγαλύτερες σταθερές μας.

καλή σου μέρα Άρτεμις

fish eye είπε...

απλα ακους..με ανοιχτα και τα δυο αυτακια..τιποτα αλλο!!

Άκης είπε...

Όταν ο άλλος είναι φίλος πραγματικός δέν τον κουράζεις.Ίσα ίσα σε συμπονεί καί συεναχωριέται καί αυτός.Για πραγματικούς φίλους μιλάω πάντα.Έχει σημασία.Όσο για το τι να κάνεις?Όχι μη του πιπιλήσεις τα αυτιά καί μη του πείς αυτό που θέλει να ακούσει όσο σκληρό καί αν ακούγεται.Προσγείωσε τον στην σκληρή πραγματικότητα.Άν είναι πραγματικός φίλος θα το καταλάβει καί θα το εκτιμήσει.Μπορεί όχι αμέσως αλλά κάποια στιγμή είναι σίγουρο καί θα σε ευχαριστεί γι αυτό.Αυτό στο λέω απο προσωπική εμπειρία.Ακόμα έχω καί το λέω για τον καλύτερο μου φίλο που έκανε κάτι αντίστοιχο σε εμένα όταν είμουν καί εγώ σε μια παρόμοια θέση.Ο μόνος που μου μίλησε σκληρά καί με έκανε να δώ τα πράγματα διαφορετικά.Όπως ήτανε.Αυτή είναι η γνώμη μου καί η θέση που παίρνω καί εγώ απο εδώ καί πέρα για ανθρώπους που με ενδιαφέρουνε πραγματικά καί τους θεωρώ φίλους μου.
Την καλημέρα μου