Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2007

..............



"Όλα έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης" το τελευταίο καιρό το ακούω συχνά και έχω μπει στη διαδικασία να σκέφτομαι σε οτι μου συμβαίνει γιαποιό λόγο μπορεί να μου συμβαίνει και δεν σας κρύβω οτι αρκετές φορές εχω βγάλει κάποιο νόημα όμως ....

Η βδομάδα μου δεν ξεκίνησε καθόλου καλά.Δευτέρα πρωι χτυπαέι το τηλ και ο πατέρας μου με τρεμμάμενη φωνή μου λεει οτι ο επι 50 χρόνια κολλητός του σήμερα μας άφησε χρόνους και μαζί με τους χρόνους άφησε πίσω του και ενα 12 χρονο κοριτσάκι που του είχε παθολογική αδυναμία.Εκτός όμως από τη κόρη του παθολογική αδυναμία του είχα και εγω βλέπετε τόσα χρόνια παρέα με τους γονείς μου τον ένιωθα δεύτερο πατέρα μου.

Στη κηδεία δεν κατάφερα να παω(δυστυχώς λόγω δουλειάς)αλλά πήγα μετά στο σπίτι και ενιωσα τραγικά. Όλοι η κλασική παρέα μόνο που έλειπε εκείνος αλλά τον αναφέραμε όλοι συνέχεια σαν να θέλαμε να δείξουμε οτι δεν θα τον ξεχάσουμε ποτε.Περίεργη ατμόσφαιρα. Μπορεί να μην κλέγαμε αλλά είχαμε όλοι μια βαθυά θλίψη (και αυτό ήταν χειρότερο)

Ένιωσα πολλά και πρωτόγνωρα συναισθήματα...

Και σαν να μην έφτανα όλα αυτά σήμερα πάλι πρωι πρωι πριν καλά καλά βέλω καφέ χτυπάει κινητό και σταθερό ταυτόχρονα και με ψάχνουν να μου ανακοινώσουν οτι "έφυγε" η μαμά ενος πολύ καλού φίλου μου(52 χρονών) μετά από πολλά χειρουργία αφήνοντας και αυτή πίσω της ενα παιδί διαλυμένο....

Και επανέρχομαι στην αρχική μου παρατήρηση "Τι λόγω ύπαρξης μπορεί να έχει ένα τέτοιο γεγονός"????
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λενε αλί σ΄αυτόν που πάει(πιστεύω οτι πάει κάπου πολύ καλύτερα από εδώ)
Είμαι από αυτούς που λένε αλι σ΄αυτόν που μένει πίσω...

Δεν είχα σκοπό να σας ψυχοπλακώσω αλλά συγχωρέστε με είχα ανάγκη να το βγάλω από μέσα μου βλέπετε το καλοκαίρι που μας πέρασε πήγαινα από κηδεία σε μνημόσυνο και από σαράντα σε κηδεία.

Δεν αντέχω άλλο να βλέπω τον εαυτό μου με μαύρα με θλίβουν(είναι ο 4 που χάνουμε μέσα σε 3 μήνες)

Ζητώ και πάλι συγνώμη και την αμέριστη κατανόηση σας και καλό ταξίδι σε όλες τις ψυχές που φεύγουν από κοντά μας!

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

artou το μονο βεβαιο στην ζωη ειναι ο θανατος κατι που εμενα με θλιβει πιο πολυ κι απο σενα και σε καταλαβαινω αλλα φιλοσοφησε το...δεν σε παιρνει με 4 τετοια ασχημα γεγονοτα να το βαλεις κατω.

φιλια και cheer up!

Dee Dee είπε...

1. Μην φορας μαυρα αφου δεν το αντεχεις, δεν ειναι στα μαυρα ο θρηνος, μονο σε μυαλα με μαυρα μεσανυχτα :)

2. Και βεβαια αυτοι που μενουν ειναι το θεμα. Θυμωνουμε με καποιον θανατο καποιες φορες, λες και μας χρωστουσε να ζησει :) Ανηκω κι εγω στην "αμπελοφιλοσοφια" του ολα γινονται για καποιον σκοπο. Θα τον δεις στην συνεχεια τον σκοπο, κι αν οχι εσυ, θα τον καταλαβουν αυτοι που εμειναν πισω αν το ψαξουν.

3. Δωσε το δικαιωμα και την πολυτελεια στον εαυτο σου να ψυχοπλακωθει και να θρηνησει αν το νιωθεις και θα δεις οτι αυτα τα γεγονοτα και σε σενα καλο εκαναν τελικα!

Σε φιλω γλυκια μου, ευχομαι του χρονου καλοκαιρι να τρεχεις σε γαμους και βαφτισια :):)

Ανώνυμος είπε...

artou
ο θανατος ειναι μια καταληξη,κι ως εκ τουτου δεν τυχαίνει,αλλά ειναι βεβαιο πως θα συμβεί,το ποτε δεν γνωριζουμε....τραγικό αφανταστα να χανεις καποιον που αγαπας,κι ακομη πιο δυσβασταχτος ο πονος του γονιου που φτανει να δει το παιδι του να φευγει πριν απο αυτόν...ολοι οι υπολοιποι καποια στιγμη θα παρασυρθουν και παλι από το ρευμα της ζωης...

artou είπε...

una mama και οχι μονο

και να θες δεν μπορείς να το βάλεις κάτω πρέπει να συνεχίσεις τη ζωη σου αναγκαστηκά


φιλί καλημέρας και γλυκό χαμόγελο

artou είπε...

Dee Dee
1.δυστυχώς τα μαύρα είναι απαραίτητα σ αυτές τις περιπτώσεις συν οτι το νιώθω κιόλας για να το κάνω

2.μακάρι να τον δουν αυτοί που πρέπει να τον δουν και σύντομα

3.ναι όντως είναι πολυτέλεια έχεις δίκιο

φιλιά πολλά και καλημέρες

artou είπε...

cook the book

τι να πω απλά σωστη και εύστοχη όπως πάντα
καλημέρα γλυκεία μου

betty είπε...

Κατ'αρχήν, είναι ευχάριστο που κατανοείς το δυσκολότερο μέρος ενός θανάτου(πιστεύεις ότι ο νεκρός περνάει πολύ καλύτερα). Τώρα, εκείνος που μένει και υποφέρει...πιστεύω ότι γιαυτό υπάρχουν οι πολύ καλοί φίλοι και αγαπημένοι συγγενείς, των οποίων ο ρόλος είναι να βοηθήσουν με κάθε μέσο που διαθέτουν τον θλιμμένο να κατανοήσει ότι είναι κι ο θάνατος μια πίκρα που δεν έχει σκοπό να καθηλώσει κι εκείνους που ζουν...όλα τα επουλώνει ο χρόνος και την έλλειψη ακόμη...Βοήθεια χρειαζόμαστε από τους αγαπημένους μας να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Εάν αισθανόμαστε ότι δε μπορουμε να προσφέρουμε αυτή τη θετική σκέψη και παρηγοριά, καλύτερα να μη συμμετέχουμε πολύ στο πένθος. Τι να γίνει, είναι κι ο πόνος κομμάτι της ζωής, μας ειδοποιεί κάτι να κάνουμε για να της δώσουμε ξανά το ρυθμό της...

artou είπε...

betty

πόσο δίκιο έχεις καλύτερα να αποχωρούμε εαν νομίζουμε οτι δεν μπορούμε να προσφέρουμε

καλημέρα σμούτς

mAuVe είπε...

ο θάνατος πλησίασε το σπίτι μου πριν 5 χρόνια, όταν επιβλητικά μου πήρε τον πατέρα μου...

η πίκρα της απώλειας & της απουσίας είναι κάτι που δύσκολα το ξεκολλάς από μέσα σου

θέλει χρόνο

θέλει καλή σχέση με τον εαυτό σου

θέλει ισορροπίες

κλάψε όσο θέλεις, άφησε τον εαυτό σου να εκφραστεί,όπως νοιώθει καλύτερα.... αφέσου

αφέσου σε ό,τι ωραία μπορεί να σε παρασύρει

δεν υπάρχει πιο όμορφη παρηγοριά από τους φίλους

κι αν δεν έχεις πολλούς... παρηγοριές να θέλεις

η ποίηση
οι μουσικές
οι ταινίες
το θεάτρο
τα βιβλία

όλα τα ερεθίσματα είναι εκεί και σου προσφέρονται

εσύ πρέπει όμως ν' απλώσεις το χεράκι... να τα πάρεις...

σε καταλαβαίνω, τα πέρασα, πίστεψέ με

σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά, έστω και διαδικτυακή, είναι πέρα για πέρα αληθινή...

καλώς σε βρίσκω
(έστω και στα μαύρα,
άλλωστε κι εγώ φοράω συχνά μαύρα, από επιλογή)

μωβ φιλιά σου αφήνω
κατανόηση γεμάτα

Μαριλένα είπε...

Είναι δύσκολο.
Πολύ.
Και δεν μπορείς να κανεις τίποτα άλλο, παρά να περιμένεις τον χρόνο να περάσει, να επουλώσει.

Τα πέρασα και τα ξέρω.
Δυστυχως.

artou είπε...

mAuVe
χαίρομαι πολή που με βρήκες και τα λόγια σου φάρμακο στις πληγές μου
είναι αργά πια να σου πω οτι λυπάμαι αλλά σσε ευχαριστώ που πέρασες και μοιράστηκες μαζί μου τη δική σου προσωπική εμπειρία

φιλί γλυκό καλωσορίσματος

artou είπε...

Μαριλένα
πάλι μπροστά μου αυτός ο κύριος(ο χρόνος) ουφ όλο τρέχω αν του ξεφύγω και όλο μπροστά μου τον βρίσκω

φιλί γλυκό

fevis είπε...

Δεν ξέρω τι να σου πω... Όσο και αν λέμε πως έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου, νομίζω πως ποτέ δεν καταφέρνουμε να κατανοήσουμε το γιατί αγαπημένοι άνθρωποι φεύγουν από κοντά μας νωρίς... Φέτος έχασα και εγώ τον πεθερό μου, έναν υπέροχο άνθρωπο που μου λείπει πολύ και καταλαβαίνω απολύτως πως νοιώθεις... Το μόνο που είναι σίγουρο είναι πωα υτοί που αγαπάμε, ακόμα και όταν μας αφήνουν πίσω, ζουν για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας... Φιλιά...

Ανώνυμος είπε...

Ο θάνατος είναι πάντα τόσο ψυχρός.

Και δεν υπάρχει λόγος για τέτοια συμβάντα ...κανένας.